Daar loop je dan over dat verschrikkelijke, kille parkeerdek van The Wall. Op naar een culturele en culinaire avond. Al weken pronkt het bord met ‘WEG’ langs de weg naar Leidsche Rijn, een aankondiging voor de locatievoorstelling van het Nieuw Utrechts Toneel (NUT) in The Wall dus.
Daar staan we dan in een kale ruimte zonder elektriciteit of stromend water. Helemaal kaal is het ook niet meer, want de aankleding is erg goed gedaan met decoratieve koffers en het ‘toneeldecor’ in de ene ruimte en in het andere gedeelte een lange, lange tafel met achterin de ruimte bij het raam honderd veldbedden. Het klinkt veel minder sfeervol dan het was.
Na binnenkomst worden we ontvangen als hotelgasten van een hotel dat is gebouwd maar nooit in gebruik is genomen. Zou deze ruimte in The Wall inderdaad voor een hotel zijn bestemd? Als ik wat Google lijkt het van wel. Een beetje sneu is het wel. Toch heten theatermakers Greg Nottrot en Daniel van Klaveren ons welkom in hun hotel en geven ons een kijkje in al hun fantasiegasten, de hotelgasten die de afgelopen jaren niet in het hotel zijn geweest.
De dynamiek tussen de twee spelers is leuk om naar te kijken. De interactie met het publiek is goed. Als er iemand uit het publiek wordt gehaald en onderdeel wordt van het spel zonder zelf iets te mogen doen of zeggen wordt de sfeer wat ongemakkelijk. Toch lacht iedereen regelmatig, ondanks dat je niet in de schoenen van de man wilt staan. Op het moment dat zijn gezicht zwart wordt geschminkt en hij wordt uitgescholden heeft het grootste gedeelte van het publiek wel door dat het geen onwetende bezoeker is.
Na de voorstelling staat een prachtig gedekte lange tafel met honderd stoelen klaar en staan er honderd prikkers met een stukje bloemkool klaar met daarop een sprinkhaan. Het geluk van een sprinkhaan heet de amuse. Niet iedereen waardeert het, ik zou niet weten waarom, dus ik eet ook maar de springhaan van mijn buurvrouw op. Hierna volgen nog twee gangen met heerlijk, biologisch eten wat er ook nog eens prachtig uit ziet.
Terwijl we uitbuiken en vorkjes in de laatste stukjes vlees worden geprikt wenken de veldbedjes. Liggend op je bedje werp ik nog een blik op die romantische tafel om me vervolgens op mijn buik te draaien en te kijken naar de ondergaande zon, boven de snelweg weliswaar, maar toch. Singer-songwriter Daan Hofman zit klaar met zijn gitaar en speelt wat Nederlandstalige chansons terwijl het publiek wegdommelt op de bedjes. Ik wil wel vaker zó naar rustige muziek luisteren. Misschien is een zaal met bedden wel een idee voor het nieuwe TivoliVredenburg?
De laatste noten zijn gespeeld en daar komt een ijscokar aangereden. Op naar het toetje en wat napraten over deze geslaagde avond. Na de voorstelling Geluk van vorig jaar lag de lat voor mij erg hoog, maar dat was blijkbaar geen probleem voor Greg, Daniel en de rest van de crew. Hopelijk zet het NUT deze traditie voort en is er volgend jaar weer een serie voorstellingen in Leidsche Rijn. Wellicht in een van de eerste gebouwen van Leidsche Rijn centrum? Of op de fundamenten van het romeinse rijk?
Lisanne Lentink