Reis met de trein en je ziet het overal. Geen enkel stukje beton is onbespoten. Kleurige tekeningen, kunstige figuren of enorme letters, maar meestal zwarte zwierige teksten, waarvan de boodschap niet verder komt dan ‘fuck!’. Op het saaie beton van station Vleuten staat het: debiel, debiel, debiel… Als je vanuit Amersfoort reist, dan kom je nog vóór station Overvecht langs een klein gebouwtje waar de rolluiken na kantoortijd gesloten zijn. Een bonte brij aan tekeningen, figuren en strepen schreeuwt je tegemoet. Je kunt het lelijk vinden. Ik zou niet weten in welke staten ik zou zijn als mijn huis ondergekalkt zou zijn. Maar waarom eigelijk? Leuk toch, zulke kleurige beelden? Okee, je hebt er gevraagd om je huis een kleurtje te geven, maar we hebben ook nooit om reclame gevraagd. Of om antieke beelden. Of zebra’s. Of jojo’s. En het fleurt, zeker in betonnige buurten, de boel wel flink op.
Het spuiten van graffiti gebeurt vaak ’s nachts. Dan ziet niemand het, wat je aan het doen bent. Stiekem is lekker. Vroeger lelden we wel eens belletje, of legden we scheetkussens op de stoel van papa. Ook stiekem. Vroeger hadden we geen graffiti. Maar echt veel is er niet veranderd.
Bas Dekkers