Column: De kontenkijkers

In het gangpad van het kleine restaurant in de stad, waar eigelijk nooit een plekje vrij is, zat ik aan een te klein tafeltje met mijn tafelgenote. De geoefende obers laveerden met moeite hun volle dienbladen langs de muur en ons tafeltje, om maar niets om te stoten. Gasten botsten regelmatig tegen het tafelblad, ik heb mijn drankje meermalen op het nippertje gered. Het was die dag warm geweest, elke bezoeker ging gekleed in korte en luchtige kledij. Zo ook de vrouw met wie ik dineerde. Ze droeg een zwarte jurk met een bijzonder laag uitgesneden decolleté, toch was het geheel stijlvol. Ze klaagde dat mannen ‘zo naar haar keken’. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ik. Er rees wel een vermoeden in me op, maar ik wilde mijn vermoeden toch controleren. “Nou, gewoon, ze kijken me na en hun blikken zakken tientallen centimeters als ik ze aankijk”. Naast mij kwam een jonge vrouw het eetzaaltje binnen; Jaar of twintig, kort spijkerrokje, bloemetjesbloes en gympies. Een aangename verschijning. “Kijk, dat bedoel ik nou, komt een lekkere meid binnen, meteen is meneer afgeleid!” hoorde ik mijn tafelgenote roepen. Ik keek verschrikt op, Ze keek me streng aan, ik voelde me betrapt. Haar glimlach verraadde dat ze niet echt boos was, toch voelde ik me rood worden.

Op dat moment stond het meisje aan het tafeltje naast de onze op, dat zag ik vanuit mijn ooghoek. Ze stond met haar rug naar ons toe, werktuigelijk keek ik op en ik keek tegen een paar ronde billen in een donkerblauwe broek. Niet direct, maar wel heel snel draaide ik mijn hoofd terug. Nu glimlachte mijn dinermaatje niet meer. Ze had haar armen over elkaar heen, haar ogen stonden op onweer. “Mannen, ze zijn ook allemaal hetzelfde.” verzuchtte ze.

Bas Dekkers

1 gedachte over “Column: De kontenkijkers”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Heb je een tip of opmerking? Stuur ons je nieuws of foto via WhatsApp of mail naar [email protected].

Scroll naar boven