Column: Lekker weg

Geen zon, toch was het warm, een beetje klef. Het jongetje zwiepte op de schommel heen en weer, hij zong erbij. Het leek me een vrolijk, levenslustig jochie. “Kijk eens, papa, hoe hoog ik kan! Maar papa zag niks, althans niet van zijn zoontje. Hij werd in beslag genomen door iets dat op zijn telefoonschermpje te zien was. “Papa!” riep het jongetje weer. “Ik ben een raket, zó hoog!” De man glimlachte, maar niet naar het kereltje.

De man draaide zich om en nam plaats op een wipkip. Het paste niet helemaal, hij werd gedwongen te verzitten. Intussen zwaaide het kereltje steeds hoger op de schommel. “Papa, weet je wat ik ben?” probeerde hij het nogmaals, maar papa reageerde pas na nóg een “Papa!”. Zonder op te kijken van zijn mobiele kleinood, reageerde hij met een mat “Watisser?” Het gezicht van de jongen vertrok langzaam, “Ik wil er af, papa…” Het duurde even voordat vader naar de schommel toe liep, hij moest zich eerst losscheuren van de telefoon. Met een kop als een donderwolk hielp hij de jongen met één hand van de schommel, nam weer plaats op de kip en dook weer in een wereld die niet groter was dan een paar vierkante centimeter. “Zullen we maar naar huis gaan, papa?” vroeg de kleine man. “Papa, als ik volgende week bij mama ben, gaan we dan weer hier naar toe? Maar dan wil ik niet op de glijbaan, die vinnik eng…” zei de jongen met een ernstig gezicht. “Hmm. Vond je het leuk op de glijbaan?” vroeg pa.

Bas Dekkers

3 gedachten over “Column: Lekker weg”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Heb je een tip of opmerking? Stuur ons je nieuws of foto via WhatsApp of mail naar [email protected].

Scroll naar boven