Blog: Dansen dansen dansen

De school van mijn kinderen organiseerde een dansavond voor ouders. En daar zat een idee achter. Zoals dat het leuk zou zijn voor ouders, maar ook goed voor de onderlinge verhoudingen. Want het is fijn als je weet wie de ouders van klasgenootjes zijn. Als je elkaar kent dan spreek je elkaar ook makkelijker aan.  Met vragen, problemen of andere zaken.

Bij mij riep de sympathieke uitnodiging echter meteen de neurotische gedachte op: “Maar wil ik wel dat mensen mij zo kennen dan?”  Ik bedoel dat ik niet geweldig dans of zo. En dat ik eigenlijk ook altijd wel wat drank nodig heb voordat ik überhaupt de dansvloer op ga. En als mensen mij zo zien, maakt me dat de volgende keer makkelijker aanspreekbaar als ze een probleem ervaren met mijn kinderen? Of denken ze: “Ja, vind je het gek, die moeder is ook hartstikke gestoord!” Of ze gaan me uit plaatsvervangende schaamte uit de weg. Doet de communicatie ook geen goed. En volgens mij waren er meer mensen die dergelijke afwegingen maakten. Want er werd druk onderling gemaild en, geappt in de trant van “Gaan jullie?” En “Mijn man zegt dat hij niet gaat als jouw man ook thuis blijft”.

Maar zo vaak doet zich zo’n kans om te vinexfeesten nu ook weer niet voor. Dus we waren er wel gevoelig voor.  Zeker toen bleek dat het niet gewoon een voorgeprogrammeerde Spotify-playlist zou zijn waarvan de conciërge de voortgang zou bewaken. Maar dat er gerenommeerde Dj’s zouden draaien. DJ Kepstar en DJ Vince bleken gewoon in het ouderbestand van de school te zitten! Niks kneuterdisco maar spectaculaire lichtshow en video’s op groot scherm. En ja, we willen toch ook niets missen.

Mijn Lief wilde het best missen. Hij kreeg meteen associaties met klassenavonden van vroeger. En hij is niet zo van het dansen. Hij voorzag dat een goed gesprek onder het geweld van gerenommeerde Dj’s toch ook niet zou vlotten en dat hij dat toch beter met andere vaders bij de zandbak op het schoolplein kon doen. Maar hij kent mij, en bood me alle ruimte om te gaan. Hij zou met liefde oppassen.

En zo waren er meer vaders thuis gebleven. Maar het werd toch niet de Mamadisco waar ik op gerekend had. Genoeg danslustige vaders. Of die het gewoon erg leuk vonden om met een drankje in de hand naar een dansvloer  vol swingende ouders te kijken. Om 22:00 uur waren de Mojito’s op. Om 22:30 was er een nieuwe voorraad. Maar ik, ik had na een half drankje al zin om te dansen. En de neurotische gedachtes had ik denk ik buiten al in mijn fietstas achter gelaten. Ik maakte me niet eens ongerust over de cameraman die liep te filmen. Terwijl het onduidelijk  was wat er met die beelden zou gaan gebeuren. Meesters, juffen en andere ouders blijken ook gewoon mensen. Die op het schoolplein meestal heel normaal doen, maar tijdens een dansfeest uit hun dak gaan. Wat leek de werkdag ver achter ons, en de vroege zaterdagochtend  op het sportveld nog ver weg. Ik denk dat de opzet geslaagd is, en dat zoiets verbroedert.  Ik kan volgens mij gewoon op het schoolplein verschijnen deze week. Want ik deed niet het gekst van iedereen. En die paar ouders die toch iets meer ontremden dan ze waarschijnlijk van te voren gepland hadden, die krijgen van mij een dikke vette knipoog deze week.

Ingrid Koppelaar