Blog: Hoera! Wij gaan weer naar school

De start van het nieuwe schooljaar is altijd weer even wennen vind ik. Terwijl ik nog in een relaxte vakantieflow zit, vol voornemens niet meer gestresst te raken door dagelijkse beslommeringen, moet er meteen weer zo veel. Op school en daarbuiten. Als een kind zelf is het gewoon niet te stuiten dat schooljaar. Reeds op dag 1, of 2, komen de mails binnen over ouderavonden en kennismakingsgesprekjes. Dacht ik een beetje rustig het ritme weer op te gaan pakken, en mezelf nog toe te staan dat er soms een melkbeker, tienuurtje of gymkleding vergeten wordt, moeten ouders ook meteen weer vol aan de bak. In week 2 heb ik 2 ouderavonden (want 2 kinderen).

Om verschillende redenen besloten mijn Lief en ik deze keer ook echt samen naar de ouderavonden te gaan, waar we normaal nog wel eens een snor drukken. Maar dat noemen we dan “de last verdelen”. “Goh, zo doen we nog eens wat met zijn tweeën” grapte mij Lief. Nog niet wetend dat de ouderavonden deze keer daadwerkelijk het karakter zouden krijgen van een avondje uit.

Want er wordt veel gezegd, en geklaagd over het onderwijs. Maar wat een bewondering kan ik toch hebben voor meesters en juffen. Het was gewoon een genot om te kijken en te luisteren naar de sprankelende bevlogenheid, het enthousiasme en de humor van deze mensen. Sommigen nog heel jong, maar vakkundig. Terwijl ik met open mond zat te luisteren naar het gemak waarmee de juf vertelde wat mijn 8 jarige allemaal te verhappen zou krijgen dit jaar, bedacht ik me dat alle jongetjes in de klas wel eens verliefd op haar zouden kunnen gaan worden. En het gemiddelde percentage vaders dat kinderen naar school zou gaan brengen zou ook wel eens omhoog kunnen gaan. Hoe dan ook, zij zou wel eens de Pokon en het zonnetje kunnen zijn waar mijn telg van zou gaan groeien dit jaar.

Maar als ik dan op zo’n klein stoeltje zit, tussen de andere vaders en moeders, dan merk ik dat ook meteen dat schoolgevoel en dito gedrag van vroeger weer terug komt. Ik moet me bedwingen niet stiekem te gaan kletsen en giebelen en briefjes te gaan schrijven met mijn buuf. En van al dat “moeten” met huiswerk en zo word ik een beetje opstandig. Ik was vroeger slim en plichtsgetrouw. En dus kan ik me niet herinneren dat mijn ouders me ooit moesten helpen met huiswerk of met het plannen daarvan. Als ze daar al tijd voor hadden. Nu ben ik behept met een, zoals dat tijdens de ouderavond genoemd werd, “slimme luie jongen”. Het type dat VWO op zijn sloffen zou moeten kunnen, mits hij wat gaat doen ipv dromen. Mijn Lief en ik keken elkaar aan en voelden ons op slag begrepen. We deden nog net geen high-five om dit moment van (h)erkenning te vieren. De boodschap is echter wel dat wij daar dus zelf achteraan moeten. En daar word ik opstandig van. Ik vind dat toch ook iets van school. Want ik heb al genoeg aanvaringen met hem over alle dagelijkse dingen die hij vergeet. (Oei zou slimme luiheid erfelijk zijn?) Dus zat ik op het puntje van mijn kleine stoeltje bij de nieuwe meester van mijn elfjarige. Klaar voor discussie. Maar wat niemand kon vermoeden, was dat ik een paar minuten later bijna van datzelfde puntje van het stoeltje af viel van het lachen. Deze meester bleek te beschikken over een enorme dosis humor. Niet iedereen kon het waarderen, maar het was het soort droge humor waar ik enorm van hou. En net als vroeger, moest ik sommige andere klaslokalers niet aankijken, want dan zouden we zeker de slappe lach krijgen. En je wilt gewoon niet dat de nieuwe meester je meteen ziet als die rare, irritant hinnikende 40-pluspuber. Naast cabaret had hij ook nog gewoon een goed verhaal, en zin in het schooljaar. En terwijl ik met buikpijn en betraande ogen van het lachen naar hem luisterde, bedacht ik me dat als iemand mijn slimme luie jongen een beetje zou kunnen activeren dit jaar, hij dat misschien toch wel zou zijn.

Binnenkort kennismakingsgesprekjes met de leerkrachten. De meester heeft beloofd dat we het dan over onze hobby’s, lievelingskleuren en –dieren gaan hebben. Hij houdt van blauw. En van de gnoe. Nadat ik hem verteld heb dat ik van schrijven, roze en geiten hou, zullen we het denk ik ook even hebben over het huiswerk van mijn luie slimme jongen. Maar ik denk dat we er wel uit komen. Na zoveel enthousiasme van leerkrachten, ben ik nu zelf bijna niet te stuiten. En krijg ik bijna, bijna, zin in huiswerk….

Ingrid Koppelaar