Blog: Beter niet naar het ziekenhuis

Ik heb voor u de Spoedeisende Hulp van het Antoniusziekenhuis Leidsche Rijn uitgeprobeerd. Niet expres of gepland natuurlijk. Maar aangezien ik er toch was, kan ik er net zo goed even iets over schrijven.

Misschien hoort het bij ziek zijn, maar ik hoor zo vaak mensen klagen over ziekenhuispersoneel. Terwijl ik vooral bevlogen mensen zie, die enorm hun best doen en hun benen uit het lijf lopen. En die over het algemeen ook vriendelijk zijn.

Zo ook deze keer weer. De deur ging al hartelijk open voordat ik van het toilet was (ik was eerst bij de HAP geweest dus moest echt plaspauze voordat ik door kon). Ik werd berispt dat ik nooit meer naar het toilet mocht gaan als ik op de SEH verwacht werd. Ze zouden namelijk wel eens mijn plas nodig kunnen hebben om te onderzoeken. Maar toen ik prevelde dat ik nog niet erg bedreven was in SEH-bezoek maar dat ik zeker wel verwachtte dat ik nòg een keer zou moeten binnen een half uur, werd er vriendelijk gelachen.

Het was alleen naïef van mij om te denken dat ik makkelijk weer zou kunnen. Want in no time lag ik aan apparaten en infuus. (Dan spring je niet snel even van het bed om in een potje te plassen, dus het was een leermoment). Het werd een middag vullend programma zo kondigde men aan. Niemand vond het raar dat ik naar werd van het aanbrengen van een infuusnaald en een naald in mijn slagader om bloed af te nemen. (“Nee dat zou ik zelf ook heel naar vinden”, zei de verpleegster). Toen ik het koud had, werden er verwarmde dekens voor me gehaald (dat voelt zoooo fijn op zo’n moment). Steeds liep er iemand binnen om vragen te stellen of om uit te leggen wat er zo meteen zou gaan gebeuren. Om daarna weer naar de gang te verdwijnen en het gordijn dicht te trekken. Ik hoorde ze regelmatig praten over “de longembolie” (dat was ik) en “de nierstenen” (dat was mijn buurman of buurvrouw een kamertje verder). Ik werd opgehaald voor een longfoto en bezorgd vroeg men of ik wel kon lopen. (Dat kon ik heel goed, maar puur door de bezorgdheid werd het bijna moeilijk). Mijn shirt uit doen over een infuusnaald heen en met loshangende ECG-bedrading was lastig. Dus ineens kon ik me ook niet meer zelf aan- en uitkleden. Weer terug in de kamer was het wachten op uitslagen. En vond ik het allemaal toch best overweldigend. Ik was de longembolie. Vanochtend was er niets aan de hand en zou ik gaan hardlopen. En nu zat ik met pijn en benauwdheid op zo’n bed. Met een nare naald in mijn armen, een dichtgebonden slagader en lief ziekenhuispersoneel. Ik voelde me steeds zieker worden en een beetje weg zakken. Misschien moesten ze me maar een nacht houden ofzo. Ik kreeg ook hoofdpijn. En ik moest eigenlijk plassen. Maar ik kon niet van het bed. Er was geen noodknop. En mijn Lief was een broodje halen. Nee het zou niets meer worden met mij vandaag. Misschien werd het wel een enorme puzzel, die diagnose van mij. Ik hoopte dat er een dokter House zou zijn in het Antonius. Die het zou kunnen oplossen. Of anders toch tenminste een dr Mc Dreamy. Omdat iedere doodzieke vrouw een Mc Dreamy verdient aan haar bed….

En met een grote zwiep ging het gordijn open. De dokter. “Goed nieuws, u mag naar huis! Geen longembolie gelukkig. Het zal wel een spier zijn. Flink Diclofenac slikken en een maagbeschermer. De zuster komt u zo loskoppelen. Fijne dag verder”. Verbouwereerd bedankte ik haar. Een spiertje. Ik kon naar huis. In de gang ging het nu niet meer over de longembolie maar over de mevrouw in kamer 3 (dat was ik dus). Het duurde vrij lang voordat de verpleegster me los kwam koppelen. Die was natuurlijk met spoedeisende zaken bezig. En ja dan begint het klagen dus. Tegen mijn Lief weliswaar. Over dat ik nog meer te doen heb, bijna doorligplekken had en dat er thuis nog een was in de machine zat. En dat ik honger had. Ze me wel een broodje zalm mochten komen brengen. Dat was wel het minste. Ik had hier mijn complete eigen risico er door gejaagd in 1 middag en voor niets mijn plas liggen ophouden enz…. Totdat de verpleegster kwam. Excuses maakte voor het lange wachten. Blij voor me was dat het allemaal mee viel. Mijn infuusnaald er voorzichtig uit trok en een verbandje plakte. En me oprecht nog een fijne middag wenste. Ik bedankte haar voor de goede zorgen en wenste haar nog een prettige dienst.

Kortom, beter niet naar de SEH van het Antonius gaan. Er zijn zo veel leukere plekken in Leidsche Rijn op zondag. Maar als het tòch nodig is, dan bent u er in goede handen. Eigenlijk had ik niets te klagen. Het was gewoon dat ik ontzettend nodig moest plassen ;-).

Ingrid Koppelaar