Op de dagen dat ik naar mijn werk moet, gaat mijn wekker eerder af dan mijn biologische klok. Een gevolg daarvan is dat ik wel mijn ogen open heb en in de badkamer sta, maar verder nog niet echt functioneer. Mijn kinderen hebben daar veel minder last van. Die doen hun ogen open en Bam! Goedemorgen energie. En goedemorgen geklets, uitwisseling van al dan niet nuttige feiten en weetjes, en hallo leergierigheid.
Zo stond ik vanmorgen nog in de vliegtuigstand voor de spiegel mijn monumentenzorg te doen. En stond mijn 8-jarige ineens achter me. Of eigenlijk zat hij op de pot en deed hij een enorme kletterende ochtendplas, net voordat hij mij van achter zijn “oh mama wat ben ik blij dat de dag weer begonnen is en ik je zie” knuffel zou gaan geven. Met de slaap nog in zijn ogen bestudeerde hij wat ik aan het doen was. En zag hij op het badkamerkastje de tampons liggen die ik in mijn zak zou steken voordat ik zou vertrekken. Voor later op de dag, als ik weer iets meer onder de levenden zou zijn.
“Wat is dat mam?”
“Wat schat?” (Mascara naast de wimpers smerend)
“Die dingetjes die daar op het kastje liggen” (Wiebelend met zijn benen over de rand van de pot)
“Oh dat, pfff dat vertel ik je nog wel eens” (Pogingen doend het weerbarstige haar in het gareel te krijgen)
“Is dat geheim ofzo? Je kunt het me toch wel gewoon vertellen?” (Inmiddels opgestaan en zijn pyjamabroek optrekkend).
“Eh…nou nee, dat is een heel verhaal en dat komt wel als je wat groter bent” (Deo opspuitend).
Nu is zijn interesse pas echt gewekt, en terwijl zijn broer binnenkomt wandelen en ook een plas gaat doen, stampvoet hij “Ik wil dat gewoon weten, en wel nu!”. Hij vindt dat hij recht heeft op de informatie.
Zijn broer vraagt wat er aan de hand is en ik leg het met de tandenborstel in mijn mond kort uit. “Oh joh, da’s toch voor als vrouwen ongesteld zijn?”
“Ongesteld???? Wat is dat dan?” vraagt de 8 jarige.
Ik zucht, ik heb nog 10 minuten voordat ik op de fiets moet zitten. Het is niet dat het geheim is ofzo, maar ik was gewoon nog niet zo voorbereid op deze vraag. En zeker niet op een werkdag al voor de koffie, in de badkamer met jochies die er nog geen enkel probleem in zien om hun toiletritueel te midden van de hele familie uit te voeren. Dus ik prevel iets over eitjes die geen baby’s zijn geworden en het lichaam verlaten elke maand.
Meer dan deze voorzet was niet nodig. Mijn 10 jarige kopt hem verder voor me in:
“Ja en dat doet heeeeeeeel erg veel pijn in hun buik. En dan bloeden ze erg. En weet je, dan zijn ze stikchagrijnig”
“Ok!” zegt mijn 8 jarige. En tevreden vertrekt hij naar beneden. Hij gaat zijn honger naar ontbijt stillen.
Ingrid Koppelaar