“Gewoon alles uitproberen,” zei de moestuinjuf in de eerste les, “en dan merk je vanzelf wat er misgaat.” Nou, dat heb ik gedaan en gemerkt. Veel van wat er in de tuin staat groeit als de spreekwoordelijke kool, maar zoete aardappel, dat werd een bittere pil. Na weken liefdevol proberen ging ik bijna over mijn nek toen ik het restant in de kliko kieperde. Het had me niet verbaasd als zelfs de afvalbak de slijmerige klont met dezelfde vaart weer had uitgespuugd.
Het begon met een zoektocht op internet, want ik had geen idee hoe je een zoete aardappel kweekt. Blijkt die knol niet eens familie te zijn van onze overbekende pieper. En ook nog eens een tropische plant, die niet of nauwelijks groeit onder de 15 graden. Nu zijn de lentes in Nederland ook tropisch te noemen, maar dan vooral qua hoeveelheid regen. Op dat moment had ik al kunnen weten dat het hele plan gedoemd was te mislukken.
Toch zocht ik met zorg een zoete aardappel uit in de supermarkt en volgde braaf de instructies op van ervaren moestuinbloggers. Het was geen kwestie van gewoon in de grond stoppen. Nee, eerst moest er een scheut opgekweekt worden. Dus de aardappel doorsnijden en met het snijvlak in een laagje water laten hangen, handig ondersteunt door drie cocktailprikkers. Eitje, toch?
Een half uur prutsen later hing de constructie eindelijk op zijn plek. Klaar om wortels te schieten in het water. En, zo had ik gelezen, uitgroeiende ogen te krijgen uit de spruiten op de bovenkant. Wat dat dan ook mocht betekenen… Nou, de enige die wortel schoot was ik, want veel gebeurde er niet. Behalve dan dat het water om de paar dagen een vieze, gelige piskleur kreeg. En de boel vreselijk in de weg stond. Dus al snel verhuisde het van eettafel tot achterafplekje. En zoals wel vaker met een vergeten groente, na een paar weken werd het water steeds donkerder en viezer. Tot ik uiteindelijk, vol schuldgevoel, mijn zwaar verwaarloosde knollen uit de vaasjes tilde. Het was letterlijk te smerig voor woorden. Nooit zal ik meer zoete aardappel kunnen eten zonder dit beeld op mijn netvlies. En daar is toch niets zoets aan.
Danielle van Helden
Waarom deze ontmoedigende blog, wat wil je met dit verhaal bereiken?
Na 1 minuut google:
Niet door snijden, maar de juist kant van een aardappel in water hangen, water regelmatig verversen.
Hallo Ineke,
Bedankt voor je reactie. Ik heb duidelijk iets niet goed aangepakt. Ik blog over mijn ervaringen als moestuinbeginner. De afgelopen weken heb ik zoveel mooie en lekkere dingen in de tuin zien groeien, wat veel plezier opleverd. Maar, niet alles lukt, en dan kan ik ook wel hartelijk om mezelf lachen dat ik in staat ben om er dit resultaat van te maken. Ook een prestatie op zich… Wie weet, volgend jaar, dan lukt het beter.
Hallo moestuin beginner.
Mijn advies: koop gewoon een paar groente plantjes bij het tuincentrum, geen garantie op succes, afhankelijk van het weer, de rupsen, kevers en andere insecten die het heerlijk gewas graag met uw delen.
Sinds ik zelf ook wat groente uit de grond probeer te trekken, al zo’n 20 jaar, heb ik een mateloze bewondering voor onze groente industrie die inmiddels in staat is om tegen betaalbare prijzen voor iedereen, een constant, prima product uit haar prachtige kassen weet te toveren.
Succes met je experimenten.
Beste Lion,
Bedankt voor je reactie. Wat je schrijft is zeker herkenbaar! Het lijkt een sportieve strijd tegen de natuur, insecten en dieren. Mandjes over de sla, netten om de aardbeien en na een hele dag regen zoals maandag maar weer duimen dat de tuin niet in groentesoep veranderd is. En hier toch zo van kunnen genieten, ik had het nooit gedacht.
Je bewondering herken ik ook, wat een rijkdom aan prachtige producten ligt er in de winkels. En wat een tijd en energie steekt de boer en kweker in zijn producten, dat besefte ik pas nadat ik een handvol spinazie uit eigen tuintje kon oogsten.