Als kind had ik een hekel aan de fabeltjeskrant. Bij gebrek aan keuze in kinderprogramma’s keek ik het toch. Ik weet nog steeds niet goed waarom het me niet boeide. Sowieso haakte ik af op die betweterige uil met zijn nasale stem. Maar misschien was het ook gewoon de associatie met de krant en het nieuws. Ik neig naar luchtig. Was dus nog wel enigszins geïntrigeerd door het gekissebis tussen de neurotische juffrouw mier en de ooievaar die zichzelf verheven voelde boven iedereen. Maar ik denk dat ik toen al voelde dat ik iets moest leren van de diepere lagen van het programma. En daar had ik gewoon geen zin in toen, als kind, achterstevoren liggend op de bank met mijn voeten tegen de rugleuning.
Nog steeds ga ik kranten en nieuwsberichten graag uit de weg. Helemaal niet zo handig als je stukjes schrijft. Maar tot nu toe kom ik er aardig mee weg door mezelf neer te zetten als iemand die al flink worstelt met de gewone dingen in het leven (en dat is ook echt zo), los van lokale en wereldproblematiek.
Maar ergens is er dan wel een stemmetje dat zegt dat het niet ok is. Dat je als weldenkende vrouw gewoon moet weten wat er in de wereld gebeurt, en je daar ook een mening over moet vormen. Achtergronden lezen, gedegen onderbouwd kunnen stemmen bij verkiezingen (ik ben er zo eentje van de stemwijzer invullen met de jas al aan om richting stemhokje te gaan).
Alleen in de vakantieperiode, dan vind ik het geoorloofd om me helemaal af te sluiten van de wereld. Bij gebrek aan wifi kan ik het ook niet allemaal bij houden. En als ik dan in een campingwinkel ofzo wel even een krant zag, dan werd het alleen maar bevestigd dat het een goede keuze was. Aanslagen in Nice en München en in Franse kerken maken me boos en een beetje bang. Staatsgrepen in Turkije stemmen me ongerust. Familiedrama’s en baby’s die uit een raam worden gegooid maken me verward en verdrietig. Dat een oude koning in de steek wordt gelaten door zijn jonge vrouw roepen meewarigheid en een tikje onverschilligheid op. Want die dingen gebeuren overal.
De grote gemene deler is dat ik er geen invloed op kan uitoefenen en geen betere dag heb als ik het lees.
Ik wil gewoon weer als kind achterstevoren op de bank gaan liggen met mijn voeten tegen de rugleuning.
Maar ik weet ook: na die vakantie ga ik het nieuws toch wel weer een beetje volgen. Ik zal het niets vinden maar ik blijf het doen, bij gebrek aan keuze in het nieuws.
Ingrid Koppelaar