Het wonderlijke van hersenen is dat er zoveel herinneringen in opgeslagen zijn waar we geen weet meer van hebben. Totdat er ineens een laatje open schiet en er van alles uitrolt. Zo was het jaren geleden dat ik voor het laatst aan Nora had gedacht. Nora bezocht het activiteitencentrum voor mensen met hersenletsel waar ik elf jaar lang werkte. Gisteren reed ik toevallig langs dat centrum en ineens kwamen er allerlei herinneringen haarscherp tevoorschijn.
Denk ik aan Nora, dan zie ik haar roodgelakte nagels weer voor me. Die werden liefdevol voor haar gelakt door een gezinslid. Zelf kon ze dat namelijk niet meer. Net als lopen zonder rollator of onthouden wat ze de dag ervoor gedaan had. Allemaal dankzij een dronken automobilist, die op het verkeerde moment haar pad had gekruist en haar zes weken in coma deed belanden. Die ene seconde had haar leven volledig op zijn kop gezet.
Natuurlijk was ze liever blijven werken dan een activiteitencentrum te moeten bezoeken, maar Nora,- en eigenlijk alle cliënten die het centrum bezochten – probeerde er het beste van te maken. Zo leerde ze opnieuw koken bij mij in de keukenactiviteit, hielp ze mee met de kantinemedewerkers en in de zomer was ze in de tuin te vinden. Daar stonden moestuinbakken op grote betonnen verhogingen. Handig voor mensen die slecht ter been waren of in een rolstoel zaten. Daar werkte ze graag, het liefst zonder handschoenen. Eens in de week zagen haar keurig gemanicuurde nagels zwart van de aarde.
Het is inmiddels tien jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben. Ik weet dat zij zich mij niet zal herinneren. Al zou ze het willen, de laatjes in haar hoofd zijn voor altijd beschadigd. En dus glimlach ik nu voor ons allebei, dankbaar aan de herinneringen. En straks, als ik weer in mijn eigen moestuin sta, dan denk ik zeker nog eens aan haar.
De naam van Nora is fictief, maar mijn herinneringen aan haar niet.
Danielle van Helden