“Als ik mezelf voorbij loop, dan glimlach ik wel even vriendelijk”. Deze spreuk hangt op mijn werk naast de spiegel in de gang. Ik kan er wel om lachen, maar vervelend genoeg zit er ook een flinke kern van waarheid in. Afgelopen weken kon ik mezelf weer eens niet bijhouden. Iets met veel hooi en een vork. En als ik al even mocht stilstaan van mezelf, dan was het om reikhalzend uitkijken naar de lente. O, het zalige gevoel om zonder jas naar buiten te kunnen, met de zon die straalt op je gezicht, daar kan geen Mindfullness-oefening tegenop.
Helaas is geduld niet echt mijn sterkste kant. Ik zou de krokussen het liefst zo uit de grond omhoogtrekken, de rosé koud leggen en de barbecue alvast tevoorschijn halen. In plaats daarvan stond ik vorige week ineens de autoruiten weer te krabben, onder luid protest natuurlijk, want de winter, die hadden we nu toch wel gehad?
Maar de natuur trekt zich uiteraard niets aan van mijn gemopper. Ze zal wel gek zijn. Zij bepaalt haar eigen tempo en neemt gewoon de tijd die er voor nodig is om een knop tot een bloem om te toveren of een egel uit zijn winterslaap te halen.
Het is een nederige les in geduld hebben. En dus probeer ik bewust stil te staan bij de voorbodes die de naderende lente geeft. Zo zingen de vogels ‘s ochtends alweer, staan er overal volop sneeuwklokjes en dartelen de eerste lammetjes in de wei. Het is een ware oefening in geduld, maar we komen er wel. Er nestelen zich steeds meer lentekriebels in mijn lijf. Waar heb ik me eigenlijk zo druk om gemaakt?
Nee, dit voorjaar ga ik het eens helemaal anders doen. Vanaf nu geen ongeduld en gehaast meer, ‘Relax’ wordt mijn tweede naam. Ik ga me alleen nog maar druk maken in de moestuin, met een schep en spade. Het voelt goed, dit voornemen.
Er is alleen één probleem. Het duurt nog drie weken voordat we weer gaan starten in onze tuin. En zeg nu eerlijk, dat duurt toch veel te lang. Kan dat nou niet een beetje sneller?
Danielle van Helden
Lees hier alle artikelen van Moestuinmuts: De belevenissen van een moestuinbeginner