Blije gezichten bij nieuw kunstgrasveld

“Schwalbe, schwalbe!”, roept de 10-jarige Lars als zijn vriendje Alexander op de grond valt. Het is een warme vrijdagmiddag en de zon schijnt op het net aangelegde kunstgrasveldje in Waterwinpark Terwijde. Sem en Youp staan met een gespannen blik voor het doel, er moet ‘gepoot’ worden. Youp roept vol vreugde dat hij Nordin kiest, “hij mag volgend seizoen bij Utrecht komen spelen.”

Het gevoel van jeugdsentiment kan op verschillende manieren ontstaan. Het spelen van Pokémon Go, het langs zien komen van een oude televisieserie die je vroeger op Nickelodeon keek, of in de brandende zon, op blote voeten, achter een bal aanrennen op de vrijdagmiddag. Maar dan moet die mogelijkheid er wel zijn. Na lang gewacht te hebben, werd het dan eindelijk tijd voor de kinderen van basisschool de Ridderhof in Leidsche Rijn.

“Gijs naar mij, naar mij!” hoort de 10-jarige vlak voordat hij de bal weer in het spel brengt doormiddel van een uitgooi. Voordat hij dit doet, kijkt hij even onder zijn voeten. Er zit een groot gat in zijn wit met bruine gevlekte sok. “Je moet eigenlijk op blote voeten spelen, anders krijg je dit.”

Op de achtergrond hoor je het geluid van de tractor die om het kunstgrasveldje aan het zaaien is. Er wordt extra gras aangelegd om het speelplein af te maken. Volgens de kinderen werd dit ook wel tijd. “Eerst was dit er helemaal niet, dan speelden we in het gras maar door de modder werd je helemaal vies. Daar werd mijn moeder altijd boos om”, vertelt de 11-jarige Nordin.

“De tractor meneer”, zoals de kinderen hem noemen, heet Peter Baars. De tractor meneer, gekleed in een oranje reflecterend vest, vertelt dat de ontlading bij de kinderen groot was. “Ik ben al de hele week bezig hier, maar de hoeveelheid kinderen blijft me verbazen. Het veldje wordt steeds zwaarder belast”, vertelt Baars terwijl hij de handen, die door de modder bruin gekleurd zijn, door zijn haar haalt.

Als een speer rent Safyedinne achter de bal aan die langzaam richting de sloot rolt. Het mocht niet baten. Geïrriteerd pakt de 10-jarige de 3 meter lange, zilver glinsterende stok van het doel af om voor de zoveelste keer richting het slootje te lopen. Terwijl de jongetjes onderling de tactiek voor de volgende aanval doornemen, vertelt Youp enthousiast dat er volgende week hekjes worden geplaatst om dit probleem op te lossen. “Het is echt heel irritant!”

Terwijl de tractor zijn laatste ronde om het veld aflegt, lopen de bezweten kinderen richting het doel. “Het is al bijna drie uur en ik heb nog niet eens een boterham gegeten”, zegt Youp op een lacherige toon. De andere jongetjes trekken al hijgend hun schoenen weer aan om thuis een boterham te gaan eten.

Foto en tekst: Jeroen Bosch, Hogeschool Utrecht