Blog: AH-moestuintjes

Ze zijn er weer! De AH-moestuintjes. Net toen ik eigenlijk had bedacht dat het dit jaar niet meer hoefde. We hebben er namelijk nog een stuk of 30 liggen van vorig jaar. En dat is wel een kunst want ik doe zelf niet eens veel boodschappen bij deze grootgrutter.

Pedagogisch vond ik het het eerste jaar wel een goede zet. Goed dat mijn kinderen leren dat de groente niet in het supermarktschap groeit. Het kliederen met de aarde, zaadmatjes en de minipotjes vonden ze fantastisch. En het groeide als een tierelier in de kartonnen potjes. Resultaat was dat het hele huis vol stond met snel ontspruitende plantjes. En natuurlijk hadden ze mijn hulp nodig bij het verpotten, in de grond zetten enz. Ik deed dat. Het resultaat was 1 portie broccoli, die aangevuld moest worden met een stronk uit de winkel. Wonderlijk gekronkelde wortels, 6 heerlijke radijsjes en 3 sperziebonen. De sla heb ik kort gezien maar werd al snel een feestmaal voor rupsen en slakken. Het resultaat stond niet in verhouding tot de tijd die ik er in gestopt had. En ik moest een beetje denken aan mijn schoonmoeder die niet zelf taarten bakt omdat ze vindt dat de bakker daar beter voor opgeleid is. Maar alle hobby’s kosten tijd, en het gaat natuurlijk ook om het plezier. En plezier hadden de kids wel. Bij het toekijken hoe mama druk was met de plantjes en af en toe even zien dat het echt hard groeide allemaal.

Het jaar daarna vond ik het al wat minder succesvol en besloot ik dat als de kids zo graag zelfgekweekte groenten wilden, ze het maar zelf moesten doen. Het werd een pedagogische les dat je moeite moet doen voor dingen en dat niets vanzelf gaat in het leven. Het enige wat ik zelf heb gedaan is de verpieterde plantjes in de kliko mikken. Omdat er altijd iets anders en belangrijkers te doen was dan voor de moestuintjes te zorgen. Ik kocht een paar maanden later een volgroeide cherrytomatenplant in de Bonus en we hebben met veel plezier tomaten uit eigen tuin gegeten. Dat wel.
Maar AH ziet er brood in. Het is ook fantastische marketing. Precies als het voorjaar begint te kriebelen, en we allemaal weer naar buiten willen en meer met de natuur bezig willen zijn. En als wij het niet willen dan willen onze kinderen wel. Dus we tuinen massaal in de moestuinverzamelrage. En omdat de meeste mensen geen grote lap grond beschikbaar hebben om alles uit te planten, wordt er handig op ingespeeld door ook potten, kweekbakjes en andere gadgets te verkopen. Als wij het zelf niet kopen, dan is er vaak nog wel een opa, oma of een lieve buurvrouw die begrijpt dat onze kids dat heel erg nodig hebben. Zoonlief vindt dat we ook dit jaar wel weer mee moeten doen, want het is echt heel anders deze keer: er is nu ook paksoi. En die was er volgens hem eerst niet. Hij vergeet alleen dat hij dat helemaal niet lust. Uiteraard wil ik hem niet remmen in zijn ontwikkeling en enthousiasme, dus we doen weer mee. We waren zelfs al begonnen, met het overschot van vorig jaar. Bij ons staan nu 10 cm hoge ambitieuze radijsstengeltjes te vechten om wie het eerst bij het plafond is. Ze hadden 3 weken geleden al verder uitgeplant moeten worden. En elke avond bij het naar bed gaan constateert zoon dat hij daar wat aan had moeten doen. Ik zeg liefdevol dat de grotere potjes al klaar staan, met aarde zelfs al er in. En dat het enige wat hij hoeft te doen de plantjes daar even in zetten is. Ik vrees dat er weer vooral teleurstelling en frustratie gekweekt worden. Maar hé, wie is daar niet mee groot geworden.

Misschien heeft AH nieuwe input nodig voor volgend jaar bedacht ik me. Ik deel geheel gratis mijn idee: smulplaatjes voor de mama’s. Onder het mom: Jij spaart toch ook onze lekkere hapjes? Zo’n verzamelboek met knappe acteurs en sporters. Misschien ook met apps en virtual reality brillen enzo. Niet persé pornografisch, dat zou het keurige imago van de super schaden wellicht en staat wel erg ver van de pannenzegels af. Maar gewoon, à la Bouquetreeksachtige broodnodige afleiding en ontspanning. Ik zie al voor me hoe mannen bij de kassa op de vraag “Wilt u smulplaatjes meneer?” antwoorden met “ja, ik geloof dat de buurvrouw ze spaart”. En dat ik samen met de schoolpleinmoeders en mijn homovrienden achter de dranghekken bij de uitgang ga staan en kinderen bestook met “jongetje, mag ik jouw smulplaatjes?” En dan op verjaardagen ga zitten ruilen met mijn vriendinnen. Dat ik George Clooney dubbel heb en die wil ruilen voor de sixpack van Epke. Ik denk ook dat ik paksoi zou kopen als daar extra pakjes plaatjes aan verbonden zijn. Omdat ik Barry Atsma en Frederik Brom nog mis.

Ik denk dat het een succes kan worden. Ben er alleen nog niet helemaal uit of er een goede pedagogische les aan verbonden kan worden. Misschien dat het toch goed is om te leren paksoi te waarderen? Vooralsnog kijk ik maar uit naar de Facebookposts van de eerste prachtige zelfgekweekte aubergines en bosaardbeitjes. Omdat de vingers van de buren en vrienden altijd weer groener zijn dan die van mij.

Ingrid Koppelaar

Lees hier alle blogs van Ingrid