Dat hij aan mijn voeten ligt is niet uit pure adoratie. Het heeft te maken met het uur van de dag. Een blik op de klok heeft hem ervan overtuigd dat het tijd is. Zijn tijd, wel te verstaan. Als het aan mij ligt wachten we nog even. Het is druilerig weer en bovendien is mijn koffie nog niet op.
Het speculaasje dat op het tafeltje naast me ligt is niet een vergeten koekje uit een ver weg gestopte trommel. Het is geen restant van het feest van Sinterklaas, ik heb het zojuist uit het pak gehaald dat mijn Lief voor me heeft meegebracht.
Wanneer ik het koekje pak zie ik dat hij zijn oren spitst en schuin naar me op kijkt. Misschien valt er wel een kruimel die hij handig in zijn bek weet op te vangen. Ik veeg met de rug van mijn hand even langs mijn mond en lik een afglijdende druppel koffie van de zijkant van mijn kopje. Het is een signaal. Nog voor ik opsta, staat hij op en loopt voor me uit de keuken in. Hij weet dat het nu zijn beurt zal zijn.
De bal die hij uit de mand in de gang pakt heeft hij sinds kort bestempeld tot de door hem meest geliefde. Het groene stroeve vel heeft hij ervan af weten te krijgen en nu is het verworden tot een wit en glad projectiel dat hij niet altijd even goed onder controle heeft. Nu en dan ontglipt het hem en met een ruk aan de riem attendeert hij me erop dat zijn schat een eigen koers heeft gekozen.
Reikhalzend staat hij voor de geparkeerde auto, niet beseffend dat de bal aan de andere kant de weg op is gerold. Langzaam ziet hij de bal uit zijn zicht verdwijnen en het liefst zou hij nu op zijn buik al tijgerend onder de auto door achter het witte kleinood aan gaan. Met enige moeite kan ik hem ervan overtuigen dat de bal aan de andere kant zo voor het oppakken ligt. Hij kijkt me dankbaar en gelukkig aan als hij zich weer over het juweeltje heeft ontfermt.
In de verte gloort de vrijheid hem tegemoet. Even nog zal hij hier zijn poten flink kunnen strekken en zandheuvels op en af kunnen draven tot hij buiten adem is. Even nog. Want ook dit Walhalla zal gladgestreken worden. Ook hier zullen met de tijd auto’s geparkeerd staan waaronder zijn meest geliefde, witte, gladde bal uit het zicht kan verdwijnen.
Hans Peter