Als kind telde ik ieder jaar vol spanning de dagen af tot mijn verjaardag. Ik knutselde kleurrijke verlanglijstjes en maakte een aftelkalender waar ik met een zwarte stift kruisjes opzette. Tot eindelijk, eindelijk de ochtend kwam waarop mijn verjaardag was aangebroken. Is het herkenbaar? Dat gevoel, die voorpret. Die fijne zenuwen tijdens de aankomst van Sinterklaas, van cadeautjes onder de kerstboom of die laatste schooldag voor de zomervakantie begon. Wat een heerlijk gevoel was dat toch.
Jammer dat we dat kwijtraken. Als volwassenen doen we liever normaal, wat we meestal al gek genoeg vinden. Een verlanglijstje versieren doe ik al jaren niet meer. Sterker nog, het blijft meestal leeg, want ik heb alles al. En mijn verjaardag vier ik al jaren bescheiden, want zo’n gedoe in huis. Sinterklaas is verworden tot een ingewikkeld feest waarover je een standpunt dient in te nemen en de voorpret voor de vakantie komt ieder jaar in de knel door bijna verlopen paspoorten en een ellenlange vakantiechecklijst.
Maar afgelopen week was dat fijne, kinderlijke gevoel er ineens weer. Als een opgetogen meisje stond ik in onze moestuin. Eindelijk, na zes maanden aftellen. En omdat ik nu voor het tweede jaar meedoe is niet alles meer helemaal nieuw. Ik voel me nog steeds een moestuin-brugpieper, maar ik weet nu ongeveer wat er komen gaat. En dat verhoogt de pret alleen nog maar. Wat zal er dit jaar slagen en wat niet? Misschien is de prei dit jaar wel te eten? Trekken we dit keer de winterpeen er niet per ongeluk in juli al uit en groeit de kool deze zomer als…. Kortom, een heel seizoen vol nieuwe verrassingen, wat een cadeautje. De tuin is er klaar voor en wij ook. Vanaf deze week ben ik weer volop in de tuin te vinden. Afgelopen zaterdag zijn de eerste aardappelen, uien en sjalotten gepoot en op dat kleine stukje grond voelde het alsof het mijn verjaardag, pakjesavond en kerstmis ineen was.
Danielle van Helden