Het kermisleven is Martin Meijer met de paplepel ingegoten: Zijn familie zit al vijf generaties in de kermisbusiness. Elk jaar organiseert Meijer de kermis op het dorpsplein in Vleuten. Hij zag de kermis door de jaren heen sterk veranderen. Hoe twintig jaar geleden nog veel gezelligheid en romantiek in het kermisleven schuilde, is het nu veranderd naar keihard werken en veel strijd tussen kermisexploitanten onderling. Meijer kijkt terug op de nostalgische tijden.
“De kermis is zeker niet meer wat het was. Twintig jaar geleden ging het tot twee uur ’s nachts door. Jongelui ging uit en ouderen dronken bier en aten poffertjes. Tegenwoordig is het om negen uur uitgestorven. Dan gaan alle kermisexploitanten weer naar hun caravan. Ook overdag is het rustiger. Kinderen zitten vaak binnen tegenwoordig, ze hebben allerlei beeldschermen waar ze de hele dag naar staren. Dat is wat mij betreft een handicap. Vroeger gingen kinderen áltijd buiten spelen, en als er kermis was al helemaal; Dan was het feest.
Om de winter door te komen moeten de kermisexploitanten ook flink aan de bak. Mijn dochter verkoopt dan oliebollen, anderen transporteren ‘s winters bieten. We zetten alle zeilen bij om de wintertijd te overbruggen. Niet alleen door minder bezoekers is het lastig rondkomen geworden, de kosten zijn ook enorm verhoogd. Een paar reclameborden bijvoorbeeld; Vroeger betaalden we daar rond de honderd euro voor, nu kost dat wel een paar duizend euro. Dat komt door de privatisering van de gemeente. Het is keihard werken en geen rijk bestaan.”
Behalve op financieel gebied, zijn ook de sfeer en de relatie tussen kermisexploitanten onderling veranderd. “Vroeger kwamen de families bij elkaar na een lange werkdag op de kermis. Buiten gezellig een bakkie drinken en ouwehoeren. Ik heb zo mijn vrouw leren kennen. Tegenwoordig is er amper contact. Als het warm weer is blijven mensen in hun wagen en zetten ze de airco aan. Maar ook is er minder tijd voor gezelligheid: Zo heb je kermisexploitanten die gisteravond tot middernacht nog in Groningen stonden, snel hebben afgebouwd en hier naar toe zijn gereden. Vervolgens bouwen ze om zeven uur ’s ochtends hun tent weer op, zodat ze vandaag weer op tijd konden openen. Door de financiële problemen is er geen tijd meer voor gezelligheid.”
Toch zitten er ook leuke dingen aan het kermisleven, anders zou Meijer het niet volhouden. “Op veel kleine plaatsen kom ik al jaren, dan leer je veel mensen kennen. Bijvoorbeeld de bakker in Vleuten. Ik zie hem misschien eens per jaar, maar elke keer is het weer helemaal als vanouds, gezellig. Zo heb ik door het hele land sociale contacten. Daarom sta ik graag op kleine plaatsen zoals Vleuten. In Rotterdam en Amsterdam mist het persoonlijke contact.”
Foto en tekst: Varja Dijksterhuis, Hogeschool Utrecht
Evelien Hendriks, zie je je dochter op de foto? En van wie zouden die 2 voeten linksbovenin nou toch zijn? Ik weet het wel whaha. Ikzelf sta er ook nog op.
Haha, volgende keer wel naar de camera kijken Feia van der Hoogt-Dost! 😉
Ik wist niet eens dat er een camera was. 🙂