Ook nu ruikt het er naar vers gezette koffie als ik de drempel overstap. Ik word warm onthaald door mensen die mij dierbaar geworden zijn en waarvan ik iedere keer weer iets kan opsteken. Hun kennis van wat er gaande is in en om het Máximapark zuig ik op en zo nu en dan probeer ik het te reproduceren in stukjes tekst die ik graag met anderen deel.
Het is vroeg wanneer we elkaar treffen deze ochtend.
Een gezelschap van ruim dertig belangstellenden zit bij elkaar in de werkschuur aan de Alendorperweg, het onderkomen van de vrijwilligers van ‘de vrienden van het Máximapark’. Hiervandaan zullen we een stevige wandeling maken, die ons voor de dag goed en wel aanbreekt door de dauw zal leiden die nog als een waas over de wereld ligt.
Boven de Vikingrijn, daar waar in de diepte nog schatten verborgen liggen die misschien ooit zullen worden blootgelegd, dansen de ‘witte wieven’ mysterieuze choreografieën tot de opkomende zon ze zal terugdringen naar hun schuilplekken. Als straks de wieven zijn uit gedanst zullen de wandelaars en sporters weer bezit nemen van de paden die langs de waterloop voeren, onwetend van het schouwspel dat enige uren terug zich hier afspeelde.
Een argeloos voor ons uithuppelend konijn staat symbool voor het vreedzame karakter van dit unieke stuk natuur dat omsloten wordt door Leidsche Rijn. Vele vogels vinden hier hun broedplaatsen en de onwaarschijnlijke flora is door de architecten met grote zorg bijeen gebracht in dit park.
De meer dan honderd jaar oude Jeremiebrug die nu de Vikingrijn in het park overspant was tot enkele jaren terug in gebruik in Utrecht stad, maar moest wijken voor de bouw van het station Utrecht Vaartsche Rijn. Fotomateriaal van de geschiedenis van deze brug is in een zogenaamde ‘tijdcapsule’ in de fundering verwerkt als cultuurhistorisch document voor het nageslacht. Wat moet het een opwinding teweeg brengen deze schat te vinden! Te zien hoe de brug her en der haar diensten heeft bewezen, afgebroken werd in hartje Utrecht en opnieuw is opgebouwd aan de Alendorperweg. Hoe leuk is het om te weten dat het een hele puzzel is geweest om alle stukken weer op de goede plek te krijgen? Zal ook dát zijn opgetekend en in de tijdcapsule zijn bijgesloten … de puzzel … want zonder slag of stoot is het allemaal niet gegaan…
Mijn hart heeft het gestolen, het Máximapark. Ik kan uren luisteren naar verhalen van de mensen die het park letterlijk op zich af hebben zien komen groeien, maar er vrede mee hebben. Er komt zoveel moois voor terug en dat koesteren ze, net zoals ik hen en het park in mijn hart heb gesloten!
Hans Peter