Kent u dat prentenboek over een hongerige rups die in een kleurige vlinder verandert door zich klem te eten? Als kind was ik dol op het verhaal. Rupsje Nooitgenoeg begint netjes met één appel, de dag erna eet hij twee peren tot hij aan het eind van de week worsten, lolly’s en een hele chocoladetaart naar binnen weet te proppen. Om tijdens het uitbuiken en passant ook nog eens in een vlinder te veranderen. Jaloersmakend toch? Alleen in een kinderboek kun je je broek op de vreethaak zetten en er dan beeldschoon van worden. Het is mij in ieder geval nooit gelukt en ik eet ook graag chocoladetaart.
Sinds vorig jaar is mijn liefde voor Rupsje Nooitgenoeg echter flink bekoeld. Nooitgenoeg koos namelijk mijn moestuin uit om uitgebreid in te dineren. En dat hadden we niet afgesproken! Een seizoen lang heb ik de hele trukendoos opengetrokken om hem eruit te houden. Gaas gespannen en mandjes over de kool, Oost-Indische kers en knoflook tussen de groenten. Maar helaas, er was geen houden aan! Een schrale troost was de gedachte dat mijn lopend buffet heeft bijgedragen aan zijn transformatie tot vlinder.
Inmiddels is voor mij het tweede moestuinjaar aangebroken. De tuin staat opnieuw vol lekkers in wording; wortelen, aardappelen, tomaatjes, alles staat er prima bij. Afgelopen week heb ik de eerste krop andijvie gegeten en ook de sla en rucola smaakte al heerlijk. Geen seconden dacht ik aan die hebberige Nooitgenoeg en consorten. Dom, dom, dom. Want tot mijn schrik zag ik afgelopen zaterdag dat zijn happy hour weer begonnen is. Kleine, weeïge larfjes kronkelden zich een weg dwars door mijn sjalotjes. Dit jaar laat ik hem niet zomaar binnen in mijn restaurant. Ik ga opnieuw mijn messen slijpen.
Maar ik ga het nu wel anders aanpakken. Het lijkt me veel effectiever is om lolly’s en repen chocolade tussen de uien te steken. Daar is die Nooitgenoeg toch zo dol op? En dan ga ik in een razend tempo mijn groenten oogsten en in mijn eigen mond proppen. Wie weet… verander ik nog eens in een beeldschone vlinder.
Danielle van Helden