Als ik zeg dat ik geen ochtendhumeur heb, word ik meestal keihard uitgelachen. Nu weet ik heus wel dat de wallen onder mijn ogen bij het opstaan bijna de grond raken. En dat mijn stem het eerste uur nog uit staat. Maar geloof me, met mijn humeur is niets mis. Neehee, echt niet. Het wordt alleen nóg wat later wakker dan de rest van mij. Dat ik mijn kop koffie iedere ochtend enthousiaster begroet dan mijn huisgenoten heeft ook niets met een ochtendhumeur te maken. Wat mij betreft zouden de ochtenden nu eenmaal een stuk gemakkelijker zijn als ze simpelweg wat later begonnen.
‘Zware nacht gehad?’ vraagt een buurvrouw als ik met mijn slaapdronken hoofd op het grasveldje sta, te wachten tot ons puppy zijn plas doet. Omdat hij zijn zindelijkheid nog niet helemaal onder controle heeft sta ik achterlijk vroeg buiten. Ik mompel iets onverstaanbaars en de buuf loopt lachend verder. Dan valt mijn oog op mijn bloemetjespyjama. En mijn sloffen. Oeps. Charmante outfit. Ongetwijfeld staat mijn haar nog op standje ontplofte cavia en ik hoop maar dat de buurvrouw haar bril nog op het nachtkastje heeft laten liggen. Een paar maanden geleden, nog zonder hond in het gezin, was ik nooit zo naar buiten gestapt. Had ik nog geen teen naar buiten gestoken zonder een douche en laagje make-up.
En nu sta ik dus op het gras, te snakken naar mijn koffie. Dan valt het me op hoe heerlijk stil het eigenlijk is op de vroege ochtend. Alles en iedereen slaapt nog, er scharrelen alleen een paar vogels in het park. En dat in Leidsche Rijn. Ik voel hoe de zon zijn best doen en kijk hoe de wind met de bladeren van de bomen speelt. Het frisse briesje geeft me kippenvel en al starend op dit veldje voel ik hoe mijn hoofd langzaam helder wordt. Wie had dat gedacht. Het werkt beter dan een lange douche nemen. Dan is het hondje klaar en wil weer naar huis. ‘Goedemorgen’, roep ik opgewekt als ik de voordeur opendoe. Ik kijk in de spiegel en lach om mijn slaperige hoofd. ‘Mijn humeur en ik zijn wakker!’
Danielle van Helden