De verhalen zijn legio. Peter Mocking (1950) kan putten uit een roemrijke geschiedenis die verweven is met zijn woonplaats Vleuten.
De ontvangst is meer dan hartelijk te noemen en terwijl zijn vrouw de koffie verzorgd word ik rondgeleid door de tuin, die je gerust riant mag noemen. Tal van bomen en struiken omringen het gras en aan de imposante vijver kan je niet zomaar voorbijlopen. De vissen gedijen goed in het rondgepompte water dat via een waterloopje uit de sloot achter het huis vandaan komt. “De water circulatie zorgt ervoor dat de vijver nauwelijks onderhoud behoeft” laat ik me door Peter vertellen.
Hij loopt voor me uit met een snoeischaar in zijn hand en laat me zijn rijkdom aan vruchtbomen zien. Terloops krijg ik een trosje overheerlijke druiven toegestopt en met de chocolade bruine Labrador in ons kielzog nemen we plaats op het terras.
Peter is in maart 2016 met pensioen gegaan na een carrière die altijd in het teken heeft gestaan van flora en fauna. Op het gebied van insecten kun je hem gerust een autoriteit noemen. Jarenlang voerde hij inspecties uit voor het toenmalige Ministerie van Landbouw en controleerde in die hoedanigheid vracht die in binnen en buitenland werd vervoerd. Zijn kennis van insecten doet niet onder voor een doorgewinterde entomoloog, maar ook bij de ‘Plantenziektekundige Dienst’ verdiende hij zijn sporen als keurmeester.
Peter is zeer nauw betrokken bij de ontwikkeling, beheer en onderhoud van het Máximapark.
De tuin grenst aan een van de fiets- wandelpaden die door het lommerrijke park slingeren. Zijn vier kippen wandelen met regelmaat het park in, maar vinden hun weg weer naar huis wanneer het tijd is om op stok te gaan.
De vele activiteiten in het park worden door hem in goede banen geleid en met zijn vakmanschap weet hij telkens weer de vele vrijwilligers te motiveren tot het klaren van weer een monsterklus. Het Máximapark is het verlengde van zijn tuin en het onderhoud ervan wordt mede door hem nauwgezet uitgevoerd, in de lijn die landschapsarchitect Adriaan Geuze heeft uitgezet.
Peter kan geanimeerd vertellen. Over de komst van de Jeremiebrug die de Vikingrijn overspant. Maar ook over de zes platanen die ooit het Domplein in de Utrechtse binnenstad sierden, maar moesten wijken voor een prestigieus project. Niet zondermeer werden deze bomen ‘afgeserveerd’, maar kregen een prominente plek in het park. Het transport van de immense bomen had behoorlijk wat voeten in de aarde, laat ik me vertellen. Dat het trekpontje in het park er bij ligt zoals het er nu bij ligt is mede zijn verdienste.
Ik neem afscheid van Peter en zijn vrouw, maar niet voordat me een tas wordt toegestopt waarin een bakje heerlijk zoete druiven zit, naast snoeptomaatjes en een fikse komkommer. “Onbespoten hoor” wordt me nog verzekert als ik het pad afrij, in de wetenschap hem vast snel weer te treffen … in het Máximapark!
LEES HIER ALLE OVERIGE ‘BEWONER IN BEELD’ ARTIKELEN
Foto en tekst: Hans Peter van Rietschoten
Stoere bananenplant
Leuk interview Peter en Willeke, precies zoals ik jullie ken 😍👍
Jeroen Mocking, is dit dan jouw vader? wij hebben ik denk wel 10/12 jaarvterug ooit eens voetbal in de tuin gekeken maar herinner mij alleen het zwembad nog
Dat klop, dit is mijn vader. Ze zijn intussen verhuist en hebben helaas geen zwembad meer. Dat was een leuke tijd met dat voetbal in de tuin. De kinderen zwemmen en de mannen bier drinken en voetbal kijken 😁
Leuk verhaal Peter. Jouw actieve betrokkenheid en liefde voor het Maximápark mag ook wel eens op schrift worden vastgelegd👍🌻
Super leuk Peter. Dit is beter dan een goede vriendin uitleggen hoe ze naar een bepaalde plaats moet rijden. Toch beloof ik niet dat het de laatste keer zal zijn. je zult je energie zeker nog wel eens in mijn zeer beperkt oriëntatiegevoel moeten steken. Haha … C