Blog: Meetlat

Drie paar grote ogen kijken ons vragend aan als we op de eerste verdieping van de bibliotheek uit de lift stappen. Het gekke liedje wat ik voor mijn baby zong klonk blijkbaar iets harder dan ik had ingeschat. De tafel waar drie jongedames, inmiddels hersteld van de schrik, aan zitten ligt bezaaid met boeken, schriften, werkboeken, pennen en potloden. Het blijkt te gaan om leerlingen van groep acht. Ik verbaas me over de hoeveelheid huiswerk die deze jongedames hebben. In ‘mijn tijd’ leerden we iedere week in klas vier en vijf (nu groep zes en zeven) een psalmversje van vier regels en in groep acht kwam daar één bladzijde rekensommen (per week dus) bij.

De meisjes vertellen. Ze hebben alle drie VMBO-advies en eentje heeft wel erg veel stress, want ze zit sinds de laatste toets onder de lijn voor rekenen. Onder de lijn? Er is blijkbaar een groeilijn van het niveau wat je hebt en iemand beoordeelt hoe je ten opzichte van de lijn presteert. Deze kinderen worden dus voortdurend langs een meetlat gelegd. Ook als opa of oma overlijdt, hun ouders scheiden, hun beste vriendje verhuist of ze simpelweg even een slechte week hebben.

Het is een willekeurige doordeweekse middag. Het is vijf uur en eindelijk na weken van regen schijnt de zon. En deze meisjes zitten binnen aan stapels huiswerk omdat ze anders onder de lijn zitten.

Ik schrik hiervan. Noem mij ouderwets opgevoed, maar volgens mij is het voor een kind heel gezond om lekker buiten te spelen. En ik denk ook dat kinderen beter presteren (want daar draait het blijkbaar allemaal om) als ze na schooltijd frisse lucht kunnen opsnuiven en zelf kunnen kiezen wat ze willen doen. En als ze dan toch in de bibliotheek te vinden zijn laat ze dan lekker met hun neus in kinderboeken zitten.

Nader onderzoek leert dat kinderen uit groep drie tot en met acht jaarlijks twee keer een week toetsen hebben. Twee keer een week! Met de CITO-toetsen uit groep één en twee (ja echt, we toetsen vierjarigen) erbij is een leerling dus op de basisschool drie maanden kwijt aan meten. Drie maanden! Drie maanden van stress en zenuwachtige ouders. Drie maanden waarin wij vroeger gewoon dingen leerden. En je kan een hoop leren in die tijd. De tafels bijvoorbeeld. En waarom al die toetsen? Als het goed is haalt de docent degenen die erg afwijken van het gemiddelde er zelf wel uit. En de anderen kunnen gewoon doorgaan zoals ze bezig zijn wat mij betreft. Dat uiteindelijke schooladvies komt in groep acht wel.

De SIRE maakt campagne met ‘Laat jongens weer jongens zijn’. Wat mij betreft hadden ze dat geld beter kunnen stoppen in een slogan als ‘Laat kinderen gewoon kinderen zijn’. Want we leven in een land waarin we het goed hebben en waarin dat kan, kinderen laten spelen. Ik ben voor schoolvakken leren op school en in je vrije tijd leren wat je zelf wilt. Op de basisschool dan.

Ik praat de jongedames nog wat moed in en wens ze succes met hun huiswerk. Ik neem mijn zoontje weer mee naar buiten. Hij hoeft nog niet naar school, dus nu kan het nog.

Annemarie de Putter

LEES HIER ALLE BLOGS VAN ANNEMARIE