Even geleden is het alweer dat me werd ontraden teveel belastende taken me op mijn hals te halen. Hoewel het tot voor kort eigenlijk allemaal nog prima te doen was: stofzuigen, ramen lappen, de hond uitlaten en wat andere kleine voorkomende huishoudelijke bezigheden uitvoeren.
Hondenbezitters in de wijk hebben ongetwijfeld even met hun ogen geknipperd toen ze Hummer geflankeerd zagen door een ander …
En Hummer?
Hij heeft even moeten wennen aan wat nu een al wat meer vertrouwde situatie voor hem is geworden. Nog even zal de situatie moeten blijven zoals die nu is. Op de gezette uitlaat tijden staat nu een ander hem zijn riem om te doen. Het is een ander die hem gedurig maant om rustig te blijven wanneer een hond of een kat in zijn gezichtsveld opdoemt.
De uitgesleten paadjes die wij gewend waren te gaan kent hij als geen ander, maar toch worden ze niet dagelijks meer gevolgd. Nu komt hij misschien op plekken waar hij in geen maanden is geweest en markeert deze als de zijne zoals hij ooit eerder deed, maar waar inmiddels een ander het zich heeft toe geëigend. Waarschijnlijk berust hij er in en probeert te genieten van zijn nieuwe dagelijkse ritme.
Hij weet nog niet dat binnen hopelijk voor mij afzienbare tijd hij weer zal moeten wennen aan mijn aanwezigheid aan het andere eind van de riem. Ik hoop namelijk op korte termijn hem weer meerdere keren per dag uit te mogen laten en ook wil ik weer op mijn fiets door Leidsche Rijn kunnen gaan waarheen ik wil.
“Het heeft tijd nodig” hoor ik iedereen om me heen zeggen en natuurlijk wil ik dat geloven. Ons geduld is al een heel poosje op de proef gesteld de afgelopen jaren, maar heeft ons wel gebracht waar we nu zijn …
Een klein beetje geduld moet ons weer verder brengen. Ook Hummer zal een klein beetje geduld nog wel op kunnen brengen vermoed ik. Even nog zal hij het zonder mij moeten stellen als hij op pad is, maar hij mag zich altijd in goed gezelschap verheugen…
Dames bedankt voor jullie inzet!!! Misschien gaan jullie het nog missen, die rondjes met Hummer. Hij wel, vertrouwde hij me zojuist toe, net voor hij de laatste hap van zijn avondeten nam.
Hij berust in zijn lot en weet dat wanneer ik hem weer aanlijn het veel beter met me gaat …
We kunnen haast niet wachten!
Hans Peter van Rietschoten