Bewoner in beeld: Adriaan, vrijwilliger bij de bakkerij van Abrona

“Het is toch prachtig, dat je van een zak bloem, een pak suiker en een beetje liefde zoveel kunt bakken”

Twee tot drie keer per week zet Adriaan Groen in ‘t Wout zich vrijwillig in bij de bakkerij van Abrona in De Meern, om mensen met een verstandelijke beperking te begeleiden bij het bakken. Na een dag in de bakkerij staan is zijn energie op en doet zijn lichaam zeer; Adriaan heeft reuma, maar zijn pijn weerhoudt hem er niet van te werken. “Het werk geeft me zoveel voldoening: bakken is mijn lust en mijn leven en daarbij zie ik dat de mensen met een beperking er zo van genieten. De pijn in mijn lichaam na een dag in de bakkerij staan weegt absoluut niet op tegen het plezier ervan. Pas als ik echt niets meer kan bewegen, zal ik ermee stoppen.”

De 72 jarige Groen in ‘t Wout wordt door de mensen met een verstandelijke beperking als ‘de vader’ van de groep beschouwd. “Met ieder heb ik een bijzondere band gekregen. Ze delen hun geheimen met me, zoals op wie ze verliefd zijn, maar ik kan ook met ze lachen. Ieder van hen is uniek en heeft weer zijn of haar eigen kwaliteiten. Het is zo jammer dat deze mensen vaak worden onderschat.”

21 jaar nog maar was Groen in ’t Wout toen hij zijn eerste bakkerszaak De Amstel kocht in zijn toenmalige woonplaats Uithoorn. Bakken was zijn lust en zijn leven: van vers gebakken brood en koekjes voor bij de koffie tot tot in de puntjes verzorgde bruidstaarten. “Het is toch prachtig, dat je van een zak bloem, een pak suiker en een beetje liefde zoveel kunt bakken,” Adriaan glundert. Hij werkte hard en altijd met plezier. Toen de mooie Ria bij hem in de bakkerij kwam werken, op wie hij stiekem al een oogje op had, sloeg de vonk tussen de twee over. De gedeelde passie voor het bakkers vak maakten Adriaan en Ria zakenpartners én geliefden.

Maar hoe het geluk hen ook leek aan te waaien, dat bleef niet altijd zo: na 35 jaar moest Groen in ’t Wout zijn bakkerij sluiten. “Ik kreeg reuma toen ik 55 jaar was. Eerst hielden we ons hoofd boven water en probeerden we er het beste van te maken: als ik iets zwaars moest pakken, hielp mijn zoon. Dat ging eventjes, maar de reuma ging van kwaad tot erger. Ik kon op den duur zelfs niet meer traplopen. En mijn lichaam begon steeds meer pijn te doen.” Groen in ‘t Wout zwijgt; hij moet slikken. Met het verkopen van zijn bedrijf, verloor hij niet alleen zijn baan, maar ook een deel van zichzelf.

“Kijk,” Adriaan haalt een knipsel uit zijn tas en legt hem voor zich neer. Dit was de afscheidsbrief die we uitdeelden in de buurt.” ‘In de toekomst kijken kan niemand’, staat met dikgedrukte letters bovenaan de tekst. “Ik kwam dit vanochtend tegen en ik dacht, die neem ik mee. Toen ik het vanochtend las, sprongen de tranen weer in mijn ogen. En dat terwijl ik al 72 jaar ben.” Adriaan staart droevig voor zich uit. “Ik mis de bakkerij nog steeds.”

De periode na het sluiten van de bakkerij was zwaar. Adriaans gezondheid was de ene dag iets minder slecht dan de andere dag, maar het gemis om te bakken bleef. Toen hij eens buiten liep en wantrouwend commentaar kreeg van mensen uit de buurt, besloot hij dat in Uithoorn blijven wonen geen optie was. “Ik probeerde af en toe een eindje te lopen, maar mensen uit de buurt keken me dan verontwaardigd aan. Een buurtbewoner zei eens: jij hebt toch reuma, hoezo loop je dan? Dat kwetste me enorm. Moest ik dan gaan bewijzen dat werken in de bakkerszaak echt niet meer kon? Toen kwam mijn zoon met het idee om te verhuizen. Hij was zelf net naar Leidsche Rijn verhuisd, dus besloten Ria en ik te volgen.”

De verhuizing naar Leidsche Rijn betekende een nieuw begin. Groen in ’t Wout probeerde alles uit het leven te halen, ondanks de reuma die hem hierin belemmerde. Hij kwam op het idee om te gaan bakken met mensen met een beperking, en inmiddels doet hij dat al bijna veertien jaar. “Dit werk geeft me vrijheid. Als ik een dag echt niet kan komen, omdat ik pijn heb, dan kan ik thuisblijven. Ook zit er geen harde werkdruk achter, zoals dat in De Amstel was. Zo kan ik op mijn eigen tempo toch nog doen wat ik het liefst doe.” Het leven heeft Adriaan getest, maar het belangrijkste vindt hij: “Ik ben nog steeds gelukkig met Ria, ik heb lieve kinderen en zelfs kleinkinderen. En als kers op de taart kan ik gelukkig nog eens mijn grote hobby uitvoeren, en hiermee zelfs anderen blij maken,” Groen in ’t Wout glimlacht. “Ik zal dit werk met liefde blijven doen, tot ik niets meer kan bewegen. Dan pas zal ik stoppen.”

Voor meer bijzondere verhalen en video’s van inspirerende foodmakers kijk op www.cookingtoday.nl.

Geschreven door Varja Dijksterhuis

LEES HIER ALLE VERHALEN IN RUBRIEK ‘BEWONER IN BEELD’

Lees ook:
– Merenees Groen in ’t Wout benoemd tot Ridder in Orde van Oranje Nassau