Je hebt van die mensen die altijd ruim op tijd aanwezig zijn en je hebt de notoire telaatkomers. Ik weet niet tot welke categorie u behoort, maar ik vind het verschrikkelijk om ergens te laat binnen te vallen. Met de haast nog in mijn lijf en met een schuldgevoel naar de persoon die ik heb laten wachten. Nee, ik ben liever te vroeg. Ik vind het fijn om rustig de omgeving in me op te kunnen nemen, liefst met een kopje koffie erbij en dan gewoon even wachten.
Nu ken ik een aantal mensen waarvan ik weet dat hun interne klok permanent kapot is. Ik noem geen namen, maar steevast komen ze te laat. Soms een paar minuten, soms pas nadat ik, – nippend aan mijn inmiddels tweede kop koffie -, maar even heb gecheckt of ze onze afspraak niet vergeten zijn. ‘Arm kind, ik denk dat hij je heeft laten zitten,’ fluisterde een dametje me eens toe. Ik vond mezelf inmiddels ook best zielig, want onhandig genoeg was mijn afspraak uitgerekend met zo’n telaatkomer en zat ik al bijna een uur alleen aan mijn tafeltje. Ik geloof vast, ze doen het niet expres. En gelukkig zijn het leuke, relaxte mensen, waardoor het ze gelijk weer vergeven is zodra ze tegenover je zitten. Maar toch, fijn is anders.
Alleen laat ik steeds vaker zélf de ander wachten. Op mij. Ik weet niet waarom, maar mijn besef van tijd lijkt wel in de war geschopt. Ik kom nét op tijd bij de bios voor een film, verwacht een boete voor te hard rijden, want bijna te laat op mijn werk, en zelfs dit stukje zit ik vlak voor de deadline nog te typen. Maar waar de telaatkomer ogenschijnlijk zijn schouders erover ophaalt, vind ik het vreselijk. En trouwens, ik mis die kopjes koffie. Tijd voor verandering dus. Ik ga mezelf eens streng toe spreken en mijn agenda minder vol plannen. Het zal even duren, maar ik word vast weer zo’n brave hendrik die overal een half uur te vroeg is. En tot die tijd? Zit er niets anders op en ga ik vooral afspreken met die echt notoire telaatkomers.
Danielle van Helden