RAUM’s eerste bewoonster

Hoe is het toch met de eerste makers die hun intrek namen in de ‘kleine huisjes’ op het Berlijnplein?

In navolging van haar residentietijd in RAUM, zij is dus een van de eerste makers die zich tijdelijk vestigde op het Berlijnplein nu een jaar geleden, heeft Chloé Rutzerveld haar mede daar opgedane kennis wereldwijd kunnen uitdragen. Ze is inmiddels een zeer graag geziene gast op internationaal aansprekende beurzen op Food Design gebied. Niet enkel in Europa dingt men naar haar gunsten. Ze sprak al publiek toe in Denemarken, Spanje, Duitsland, Oostenrijk, Italië en Slowakije maar zeker ook tot ver buiten de Europese grenzen strekt haar faam. In de Verenigde Staten van Amerika, Brazilië, China, Nepal en Singapore lijkt ze inmiddels haar sporen te hebben verdiend.

Opzienbarend was haar project “STROOP” waarmee ze een stap heeft gezet in de richting van ultieme restverwerking van groenten. Bij 24kitchen toonde Chloé al haar stroopwafel die louter gemaakt is van groente afval. Met dit project kreeg ze de Dutch Design Award toegekend, hetgeen een hoog aangeschreven onderscheiding is op ‘Food’ gebied. De ‘lik knikkerbaan’ die Chloé begin vorig jaar ontwikkelde is even iets heel anders, maar eveneens als onderdeel van haar werk ludiek te noemen. Al in 2013 introduceerde Chloé het opzienbarende project “In vitro me” dat werd ontwikkeld in samenwerking met het Next Nature Lab.

Chloé Rutzerveld is een Nederlandse food designer die wetenschap, technologie en natuur combineert en nieuwe manieren wil ontdekken om voedsel efficiënter, gezonder en duurzamer te maken. Haar komst naar het makershuis op het Berlijnplein destijds heeft de bezoekers die ze er mocht ontvangen inzicht gegeven in hoe diverse externe invloeden gevolgen hebben voor de smaak, vorm en uiteindelijk de kwaliteit van gewassen.

Chloé verwijst in haar voordrachten en publicaties meer dan eens ook naar het grote voordeel van verticale landbouw. Zeker in een stadse omgeving kunnen op die manier gewassen worden geteeld op een geringe oppervlakte. Deze manier van landbouw scheelt niet alleen vierkante meters landbouwgrond, maar door dicht bij goede infrastructuur gewassen te verbouwen worden afstanden tot verwerking en uiteindelijk aanbieden in de detailhandel aanzienlijk vermindert. Uiteraard speelt de omgeving wel een grote rol in deze methode. Wat te denken van de fijnstof uitstoot in een stad. Dat is ten opzichte van traditionele teelt natuurlijk wel een niet onbelangrijk punt van aandacht. Uiteraard zal ook daarover moeten worden nagedacht. Glasbouw is niet nieuw en misschien ook wel toepasbaar op verticale gewassenteelt. Ook zal deze wijze van verbouw van gewassen misschien als arbeidsintensief worden ervaren, maar dat zijn zaken die de toekomst zullen moeten uitwijzen in een proefopstelling.

Chloé heeft haar kennis wereldwijd al kunnen uitdragen en misschien rolt daaruit een proefopstelling die zij ongetwijfeld met hooggespannen verwachting zal volgen.

Het 3D-printen van voedsel was voor korte tijd hot. Zo is het mogelijk om chocolade in de gekste vormen te printen. “Echter focussen we ons op de verkeerde zaken” laat Chloé weten. Een van de projecten waarmee de food designer zich destijds bezighield was het 3D-printen van pillen en voedsel voor ouderen. Normaal gesproken wordt het voedsel voor ouderen nogal eens geprakt, zodat het makkelijker te eten is hetgeen niet altijd even smakelijk oogt, vandaar dat het compleet met bijvoorbeeld extra vitaminen in een nieuw vormpje geprint kan worden aangeboden. Echter heeft Chloé de toegevoegde waarde van 3D geprint voedsel nooit zelf kunnen aantonen dus bleef het slechts bij een opzienbarend experiment. Overigens waren haar 3D geprinte petitfours van uitstekende kwaliteit!

Lees ook:
– Food Design op het Berlijnplein
– Bewoner in beeld: Donica Buisman, projectleider van RAUM