Bij een boer het maisveld in is op zich al een belevenis. Wat als je gezien wordt en de boerenfamilie je als niet gewenst op hun land beschouwt? Misschien komen ze gewapend met rieken hun gewas beschermen. Eerlijk is eerlijk. Het maisveld waar wij ons een weg doorheen baanden was er beter aan toe dan menig ander veld waarop uitgedroogd gewas de zucht naar regen amper kan volhouden. Hier zaten volle kolven aan de planten en als er over enkele weken zal worden geoogst zal men niet ontevreden kunnen zijn lijkt me.
Overigens is dit maisveld al een goudmijntje. Het doolhof dat zich tussen de planten doorslingert is een eldorado voor speurneuzen. Al zoekend naar de snelste weg kom je vlaggen tegen die hoog boven het gewas uitsteken en zo enigszins een baken vormen. Vijf vlaggen, een uitkijktoren en andere dolende mensen kom je tegen op je weg naar de uitgang. Hier en daar staat een wegwijzer naar de ‘escape route’, maar een beetje spoorzoeker laat die bordjes links liggen en vertrouwt op zijn instinct.
De uitkijkpost is een aangename plek om weer even overzicht op het geheel te krijgen, al is van daaruit zelfs de uitgang niet in een oogopslag te ontdekken. Bij iedere vlag die de route op vijf plaatsen markeert kan een stukje van een code worden verdient. De code kan de kluisdeur ontgrendelen aan het eindpunt van het doolhof. De inhoud van de kluis is de beloning voor degene die het doolhof succesvol heeft doorlopen en vijf vragen juist heeft kunnen beantwoorden om zo de code te verdienen.
Een poosje dwalen tussen de hoog opgeschoten maisplanten heeft iets mysterieus. Zeker als je een kleinzoon in je kielzog hebt. Hoewel, in je kielzog? Ondernemend als deze nog net geen zevenjarige jongeman is wil het voorkomen dat ik hem ver voor me uit nog net een hoek om zie gaan die ik niet zou hebben gekozen. Maar ja, mijn richtingsgevoel is dan ook als dat van een stevig verankerd Máximapark bankje, dat ook enkel de plek kent waar het destijds is neergezet.
Even meen ik hem te zien gaan. Zijn rode T-shirt verraad waar hij zich ophoudt, maar schijn bedriegt! Een eveneens in het rood geklede mevrouw lijkt ook te zijn gestrand tussen de maisstengels, maar zij heeft wel al de haar toevertrouwde kinderen nog in het zicht. Onze kleinzoon blijkt uiteindelijk ook niet zo moeilijk te achterhalen en als we onze tocht vervolgen bereiken we al snel de uitgang.
De code blijkt niet helemaal juist, maar met wat hulp zwaait de kluisdeur open en ligt de beloning voor het oprapen! Voor wie nog zin heeft is er een maisbad. Geen fel gekleurde ballen in een bak, maar honderdduizenden maiskorrels waarin je verwoed kan proberen baantjes te trekken. De kalfjes die op het terrein staan laten zich graag nog even aanhalen, maar hebben overduidelijk last van de vliegen die rond hun kop zoemen. Ze zijn blij met alle aandacht. Ieder kinderhandje verdrijft immers de irritante insecten die hen teisteren.
Kortom. Het maisdoolhof aan de Meerndijk is een leuk verzetje en je beloning mislopen is onmogelijk. Zelfs als je niet eigenhandig de code hebt gekraakt wordt je beloond voor je inzet. Je hoeft geen kei te zijn om het doolhof uit te komen en eenzaam achterblijven zal je ook niet overkomen. Misschien aardig om ook eens een nachtelijke doolhof expeditie te ondernemen. Zo nu en dan kan dat bij Boerendoolhof De Meern.
Geschreven door Hans Peter van Rietschoten