Er is maar weinig waaraan zoveel eer valt te behalen als het telkens weer moeten bukken om doppen van de grond op te rapen. Al dan niet nog aan de fles geschroefd of achteloos weggegooid in de kennelijke overtuiging dat het in de loop der tijd wel zal vergaan. Of liggen de doppen er om mij te laten bukken in de hoop dat het mij door anderen kennelijk toegedichte stramme lijf wel wat oefening kan gebruiken? Ik ben de mening toegedaan dat degenen die flesjes, al dan niet gedopt, de openbare ruimte in slingeren met het gemak waarmee een ander een korst brood voert aan de eenden (tegenwoordig zijn daaraan overigens ook regels verbonden) er kennelijk niet bij stilstaan dat ze ‘goud’ laten liggen. Wanneer ik na een rondgang over het schoolplein van de scholengemeenschap aan het eind van onze straat mijn ‘plastic oogst’ bekijk, staat het rood van de plaatsvervangende schaamte me op het gezicht. Niet zelden is de opbrengst in twee handen vast te houden. Steevast behaal ik een rijke oogst in één hoek van het schoolplein die kennelijk dienst doet als vergaarbak. Is het om het mij makkelijk te maken of is het de wind die de gedopte flesjes de hoek in drijft? Niet dat ál het kostbaars daar bij elkaar ligt, want ook in de open ruimte van het onmetelijk ogende plein is voldoende van mijn gading te vinden. Ik denk dat eens met de schoolleiding om de tafel ga zitten om hen ervan te overtuigen dat ik ze een ‘win-win’ situatie kan bieden. De KNGF is er bij gebaat dat de dopjes worden verzameld en vanuit school kan men pochen met het op voorhand geslaagde initiatief om de school en haar omgeving vrij te houden van zwerfafval. En, ook niet onbelangrijk! Mijn fitte ledematen hoeven niet langer gebukt te gaan onder het almaar rekken en strekken wanneer ik dopjes red van de teloorgang om ze een tweede leven te gunnen.
Geschreven door Hans Peter van Rietschoten
Judith Huis In T Veld
Ik ga met deze meneer trouwen. Hij schrijft mooi en hij verzamelt doppen….wat wil een mens nog meer.
Wendel