Niet lang na de opening van het Uiltjespad in het Máximapark laat Max weer van zich horen. Wie het maar weten wil is op de hoogte gesteld van de geboorte van maar liefst elf steenuilen. Of zij alle nazaten zijn van ‘onze’ Max is niet uitgesloten, maar bewezen is het allerminst.
Max lijkt zich thuis te voelen in het driehonderd hectare beslaande stadspark dat een groene verbinding vormt tussen de oude kernen en de nieuwe stad.
De nestkasten die zijn opgehangen om het voor de uilen aantrekkelijk te maken neer te strijken in het gebied dat door de Alendorperweg doorklieft wordt hebben duidelijk hun doel niet gemist. Kant en klaar als een mini Vinex wijk hangen ze op plekken die niet direct in het oog springen. Slechts geoefende kijkers zien uilenhuizen tussen de almaar verder uitlopende bomen hangen. Het uilengezin is schuw en zal zich niet laten zien, zolang er rumoer is rond hun woning.
De uilskuikens doen hun naam niet echt eer aan en zijn niet zo dom om buitenshuis hun vertier te zoeken. Takkelingen daarentegen kan je soms in de omgeving wel zien wanneer ze zittend op een tak zich oriënteren op de omgeving waarin ze uiteindelijk ook hun weg moeten kunnen vinden.
De elf jonggeborenen eten de muisjes bij voorkeur zonder beschuit, zoals hen is voorgedaan door hun ouders. De kraamtijd is druk voor de nachtelijke jagers en overdag uitslapen is er ook niet altijd bij. Dat er ruchtbaarheid is gegeven aan de geboorte explosie in het park houdt niet per definitie in dat iedere bezoeker ook werkelijk oog in oog zal komen te staan met Max en zijn familie.