Natuurlijk kan je op maandagmorgen je tijd ook besteden aan zaken die het aangenaam maken de week te beginnen. De een stort zich op het huishouden, de ander gaat onvermoeid de dag tegemoet als iedere andere dag.
En dan zijn er de doorgewinterde winkelaars. Zij die uitzien naar de maandag om eens flink de bloemetjes buiten te zetten in een winkelcentrum dat nu eens niet overvol is, en waar de fietsers zich een weg doorheen banen zonder erg te hebben in het winkelend publiek.
Ja, dit gaat over Leidsche Rijn Centrum waar de loop nog niet zo in lijkt te willen komen, maar waar een maandag over de hele week genomen de minst drukke dag is van de zeven die er in een week zitten.
Ook ik had mijn wensen voor maandagmorgen op een rijtje gezet op het briefje dat onder handbereik ligt zodat ik er nog eens iets bij kan schrijven wanneer het me aan iets ontbreekt dat in het winkelcentrum wel voorhanden zou moeten zijn. Mits de winkeliers zich zouden houden aan de beloofde openingstijden en er geen loopje met me wordt genomen. Want dat is wat gebeurde. Op de websites werd me beloofd dat ik er terecht kon, maar in werkelijkheid stond ik voor gesloten deuren. Wat nu, nu ik mijn eigen internet niet meer kan vertrouwen en ik voor niets aan een deur rammel die op slot blijft?
Eerlijk is eerlijk. Op het raam staan de openingstijden en daarop is heel duidelijk aangegeven dat de betreffende winkels wel open gaan, maar niet op het tijdstip dat mij werd toegezegd. Op de websites lees ik dat de winkels open zijn op het moment dat ik wil dat ze open zijn. En dat is nu. Ook al kijk ik op maandagmorgen rond half tien. Mij wordt beloofd dat ik niet voor een dichte deur kom te staan, maar niets is minder waar!
Ik neem foto’s van de aangeplakte openingstijden en al zal het er gek uitzien voor de winkelmedewerkers die binnen bezig zijn, ik doe er mijn voordeel mee. Ik zal niet snel meer verrast worden of erger, misleid. Ik laat me niet meer op het verkeerde been zetten en met mij zullen meer mensen niet meer voor een dichte winkeldeur komen te staan. Want gelukkig hebben we de foto’s nog.
Geschreven door: Hans Peter van Rietschoten
Lees hier al zijn blogs