Waar ik eerst vooral sceptisch tegenover stond pakte verrassend genoeg heel positief uit. Bij het hek van de werkschuur van De Vrienden van het Máximapark was een kleine ‘samenscholing’ van enkele slungelig ogende jongelieden. Ze bleken voor ons te komen, dus ze als ongenode gasten betitelen kon ik niet.
De scholieren kwamen in het kader van stage een paar uur een handje uitsteken in het park en iedere helpende hand is welkom. Ze voelden zich misschien wat onwennig tussen de ‘krasse knarren’ die doorgaans de werkschuur op donderdagochtend bevolken, maar het ijs leek aardig snel gebroken.
Deze mannen kregen verantwoordelijkheid en pakten die gretig aan. Gewapend met riek en kruiwagen, bezem en schep zijn ze aan het werk gezet, gegaan en gebleven. Er vielen geen onvertogen woorden en de enige telefoon die ik heb gezien werd gebruikt om in bewegende beelden vast te leggen dat het buitenwerk ook echt werk is. Deze knapen, mannen in wording en allemaal al flink op lengte, zijn wijzer het park uitgegaan dan dat ze het betraden. Ik vertelde ze over de orchideeën in het park en ringslangen. Ik wees ze op de buizerd die boven ons hoofd zich tegen de wind in een weg baande en liet ze weten dat het Máximapark zich kan meten met het Central Park in New York. Mijn dag kon niet meer stuk en ik hoop dat ook deze kerels een onuitwisbare indruk hebben meegekregen.
Mogelijk werkte mijn enthousiasme aanstekelijk, want zaterdag zijn ze weer van de partij!
Hans Peter van Rietschoten