Wat een mooi benaming voor deze -op alles wat buiten staat- geplakte verwondering. Een woord van beleving waarvoor op dit moment weten we er even nog geen ander woord voor.
Deze verwondering komt kenmerkt zich als een gele, enigszins crême -achtig aanvoelende vochtige massa. Hoe we dit weten? Nou soms komt het buiten zijnde plots op je huid. Bah klinkt het op het moment dat je het voelt. En ja, de mogelijk poepende vogel is dan al gevlogen. Dat is toch het eerste waaraan je toch denkt aan als iets uit de lucht valt, niet? En ook toch weer raar. Want ze zijn klein, ongeveer een halve tot één centimeter. Dan denk je al gauw niet meer aan een vogel, maar een insect of iets anders. Want al zijn het wel kleine poepjes, kort nagedacht gaat elke gedachte dat het van een vliegend insect is, in rook op. De omvang is daarvoor toch de groot. En daar komt bij dat we nauwelijks van deze gevleugelde mini-vriendjes zien. Laat staan dat we er een betrappen op natuur-poepen.
En als het insecten zijn moeten er ook veel meer op deze beestjes jagende vogels te zien zijn. Bijvoorbeeld de zwaluw of de vleermuis. Die zien we hier niet. Wel horen we de merel, de koekoek, de specht. Alhoewel dit blijft vooral bij horen. Iets wat niet geldt voor de eksters. Deze hebben pas een nest in de boom tegenover ons gebouwd. Mogelijk kijken ze daar naar hun ‘’ei van Columbus’’. Het nest is te hoog in de boom gebouwd, dus kunnen we niet exact aangeven wat ze daar doen. Wat overigens niet geldt voor onze minivriendjes, de pimpel-meesjes. Daar weten we exact van wat ze doen. In een van ons in het voorjaar opgehangen twee nestkastjes zijn ze al hun eerste kroost aan het verzorgen. Ze vliegen af en aan, maar hebben volgens ons in deze drukte zelf geeneens tijd om poepjes te laten vallen.
En wat moeten we nu? We zitten er wel mee, maar weten niet wat het is. We worden er met zijn allen horendol van. Zelfs als je maar even buiten bent, je ziet ze. Vooreerst is het okergeel. Rond of een slangvormig poepje en daarna wordt het door de zon bruin. En op glad materiaal is het ook nog eens heel moeilijk verwijderbaar. Velen in onze straatje komen bij elkaar op passende afstand om ieders klaagzang over deze ervaren vervuiling aan te horen.
Wie heeft het ei van Columbus, wie weet wat deze verwondering is? Natuurpoepjes of iets nog mooiers en waarvoor wij nog geen kennis en begrip hebben. Immers van de natuur kun je altijd weer opnieuw iets leren. Met onze nestkastjes proberen wij in elk geval ons deel aan de ontwikkeling hiervan te leveren. Wij behoefden daar niets voor terug. Al zijn we heel benieuw naar jullie antwoord op onze vraag.
Een ingezonden brief (natuurpoepjes) met zoveel fouten zouden jullie, als redactie, niet zomaar moeten plaatsen. Het is niet te lezen!!