Met geen pen kan ik mijn gevoel beschrijven, laat staan dat ik het in vliegende vaart aan mijn laptop kan toevertrouwen in de razendsnelle toetsaanslag, die ik van mezelf gewend ben.
Het is ervan gekomen: wij, de Vrienden van het Máximapark hebben onze vertrouwde werkschuur aan de Alendorperweg achter het hek van nummer 10A noodgedwongen de rug toegekeerd. We zijn, zaterdag de dertiende, verhuisd naar een plek aan het begin van de straat waar het inmiddels vertrokken bedrijf van Willemsen was gevestigd en waar tuincentrum Intratuin nu opslagruimte in gebruik heeft.
Over het pand zijn tal van verhalen te vertellen en als ik geboren en getogen Alendorpers ernaar vraag komen ze los. Iedere bewoner van de Alendorperweg heeft er zo zijn herinneringen aan. En nu hebben wij er onze intrek genomen. We hebben met deze locatie een niet lekkend dak boven ons hoofd waar we net zo overzichtelijk als op nummer 10A ons gereedschap kunnen opruimen. Het zal even wennen zijn en een kwestie van tijd om het ons eigen te maken. Het is een plek die beduidend minder centraal in het park ligt en een nostalgische uitstraling als de wekschuur die we achterlaten heeft het bij lange na niet. Toch zijn we ermee geholpen en kunnen we niet anders dan de leiding van Intratuin dankbaar zijn dat we er mogen intrekken. We zijn nu bijna buren van ze. Wanneer ik rondkijk in ons nieuwe onderkomen zie ik allerhande spullen opgeslagen liggen die me erbij bepalen dat we ingetrokken zijn bij andere groen onderhouders.
Achter het pand sta ik oog in oog met de parkpergola en dat stelt me gerust. Het park blijft onder handbereik.
Foto’s en tekst: Hans Peter van Rietschoten