Eerst is ze nog in haar eentje en denkt ze me te verleiden met haar glimmende kraaloogjes. Bijna heeft ze me zover dat ik op sta van mijn werkplek om zo dicht mogelijk tegen het raam aan, haar gade te slaan. Misschien adem ik wel even tegen de ruit zodat ik een hartje voor haar erop kan tekenen in de hoop dat ze even naar me knipoogt.
In plaats van een lief gesnater valt me iets anders ten deel. Een schijnbaar jaloerse echtgenoot, buurman, neef of vader verschijnt ten tonele en met priemende woede-ogen kijkt hij me aan alsof hij me rauw lust. Eenden zijn niet monogaam en alles wat op twee pootjes loopt en veren heeft moet wijken voor het gedrag van een woerd op oorlogspad. Gelukkig heb ik geen zwemvliezen tussen mijn tenen of een snavel die haast onophoudelijk in de rondte pikt om iets eetbaars te kunnen verschalken. Ook heb ik geen donzen jas waardoor de woerd zich zou kunnen vergissen en me aanziet voor een wel heel wulpse en uit de kluiten gewassen vrouwtje.
Hoe het ook zij, zij flaneert voor het keukenraam en heeft mijn aandacht gevangen. Voor hem ben ik niet bang en ik maak zelfs een obsceen gebaar naar hem, maar het deert hem niets. Op mijn venijnige ‘ksssst,’ reageert alleen een van onze poezen. Zij heeft geen weet van wat er zich op straat afspeelt en laat zich makkelijk wegsturen.
De eenden daarentegen kijken me aan met een blik die boekdelen spreekt en het mannetje van de twee zou me ermee kunnen doden wanneer hij daartoe in staat zou zijn. Ziet hij me dan toch als rivaal en denkt hij werkelijk dat ik onbeschaamd op zijn vrouw zou duiken als ik de kans zou krijgen? Ik houd me gedeisd en dat is voor alle drie beter. Ze snateren nog wat tegen mij en elkaar en kiezen het hazenpad. Of nemen eenden de kuierlatten?
Ik zie nog net dat ze zich schalks even naar me omdraait en ik? Ik schenk haar een gulle glimlach.
Hans Peter van Rietschoten