Aan de rand van de bosspeeltuin in het park staat een vijftien meter hoge, huiveringwekkende en op het oog door en door verroeste toren. De toren is onmogelijk soepel te beklimmen door de spiraalsgewijs in het hart van de toren lopende pad dat zonder treden avonturiers uitdaagt tot grote hoogte te klimmen.
Er is een goede reden dat de toren eruit ziet of hij van goedkoop blik is gemaakt dat langdurig aan de elementen heeft blootgestaan. Niets is minder waar. Het kunstwerk is opgebouwd uit cortenstalen elementen, materiaal dat de eigenaardige eigenschap heeft in korte tijd een zeer dichte roestkleurige oxidehuid te ontwikkelen dat het dieper liggende materiaal afschermt van zuurstof. Leidsche Rijn heeft meer objecten van dit staal dan ik bedenken kon toen ik voor het eerst oog in oog kwam te staan met het observatorium van Lucas Lenglet. Inmiddels staan in het Máximapark 23 cortenstalen paaltjes met de beeltenis van Max de uil die de weg wijst langs een interessante route die zich door het park slingert.
Ooit stond ik boven in het wanstaltige kunstobject en zag tot mijn verontwaardiging mannen in groene jassen waarvan één een roze kinderfietsje met zich meedroeg. Was dit een georganiseerde roversbende die geen enkele moeite deed anoniem te blijven of noeste arbeiders van een of andere instelling die verweesde rijwielen redt van een wisse ondergang in de Vikingrijn of Lelievijver. Toen nog wist ik niet met welke mannen ik te maken had en met hoeveel trots ze zich in het groen hadden gehuld. Helemaal kon ik daarboven op die uitkoren staand niet bedenken dat ik me vereerd zou voelen toen ik op een dag me bij ze aan mocht sluiten. Ik ben één van hen, een ‘krasse knar’ en kwijt me wekelijks van mijn taak om het park in vorm te brengen en te houden. Het roze kinderfietsje heeft vast een goede bestemming gekregen, deze mannen hebben geen enkel kwaad in de zin. Het Observatorium staat als een onverzettelijke cortenstalen reus in het parklandschap, maar domineert de omgeving niet.
Geschreven door Hans Peter van Rietschoten