Heel ambitieuze plannen in een ver verleden waren er om een stadsstrand aan te leggen waar, voorheen restaurant De Baai wel bij zou hebben gevaren. Tot zwemwater is het nooit geworden, het inmiddels in z’n geheel niet meer uitnodigende water nabij Het Gebouw en de Grauwaartsingel.
Een enkele keer dobbert er een opblaasbootje door de singel die uitmondt in het water waar spelende kinderen en volwassenen zich aan een zandstrand hadden kunnen vermaken. Beachvolleybal en parasols, strandlakens en zonnebrandcrème; het is nooit ervan gekomen. Zelfs voor de watervogels is het nauwelijks te doen om er doorheen te komen. De groene blubber die op het water drijft verspert de ranke futen, de fragiele waterhoentjes, de eenden en zelfs de op ijsbrekers gelijkende zwanen de vaarweg.
Doorgewinterde vijverliefhebbers spreken van “de groene baard van Sinterklaas” waarmee ze slijmalg, ook wel draadalg, bedoelen. Heel wat minder kwaadaardig als blauwalg, waar het water dermate door wordt verontreinigd dat het zelfs gevaarlijk voor de gezondheid is om in te zwemmen of zelfs maar te pootjebaden. Wanneer blauwalg is geconstateerd dan zal zeker door het waterschap en de gemeente hiervoor nadrukkelijk worden gewaarschuwd. De draadalg is hooguit vervelend en nodigt niet echt uit om met een ferme duik in terecht te komen.
Een stadstrand is het nooit geworden en restaurant De Baai is ook verleden tijd. Wat rest is een berg draadalg en langs de kant een enorme boom die zich van het water lijkt af te wenden om maar niet te hoeven worden geconfronteerd met dat wat had kunnen zijn…
Geschreven door: Hans Peter van Rietschoten