Weemoedig loop ik langs nummer 10A, komend van 2A aan dezelfde weg. De Alendorperweg, die het Máximapark in tweeën snijdt. Er is geen tweedeling in het park, maar het is onderdeel van het ontwerp van de architect waarin het aloude Alendorp een plek is toebedeeld. Voor de annexatie door de gemeente Utrecht, werd Vleuten met De Meern verbonden door de Alendorperweg. Jarenlang gebruikten de Vrienden van het Máximapark de schuur die voorheen een agrarische bestemming had. Het met riet gedekte gebouw deed uitstekend dienst als uitvalsbasis voor de vrijwilligers en meer dan eens diende het andere sociale doelen. Mijn verdriet over het vertrek uit deze geweldige locatie heeft plaats gemaakt voor weemoed nu ik met dezelfde mannen, met hetzelfde gereedschap het park inga.
Aan de achterzijde van ons nieuwe onderkomen zie ik de parkpergola. Het park is niet ver weg! Wel zijn de hopplanten die wekelijks onze aandacht hebben mijlenver verwijdert en is Taxodiumeiland waar we hard aan de slag moeten om riet te maaien een flinke wandeling geworden. Het is geen onoverkomelijk probleem, maar toch is het niet handig als je maar beperkt in je tijd zit. Natuurlijk zijn we geholpen met het tijdelijk onderdak dat de leiding van het tuincentrum in de buurt ons biedt en we zijn ze er dankbaar voor. Al het handgereedschap en (maai)machines hebben een plek en op het beperkte oppervlak dat we ter beschikking hebben kunnen we, zelfs nu we gebukt gaan onder het regime dat ons is opgelegd vanwege het COVID-19 virus bij elkaar komen.
Geschreven door Hans Peter van Rietschoten