Als we kijken naar de sterren aan de hemel, zijn mensen klein en onbelangrijk. Dat kan niet! Dus maken we van onszelf sterren. We houden toespraken, we maken erepodia. We slaan elkaar op de schouders en belonen elkaar met prijzen. We benoemen onszelf tot winnaars. We delen lintjes uit, medailles, bekers. We bouwen prijzenkasten tot aan het plafond onder het motto ‘The sky is the limit’. We vergelijken, willen ons onderscheiden en gaan de strijd aan met elkaar.

En toch…. En toch zijn en blijven we nietige wezens in een overweldigend universum.
Elke prijs is een troostprijs.